بهائیت
فرقه‌ای که در باورش کمترین ارزشی برای غیربهائیان قائل نیست و آنان را همچون سنگ‌ریزه، پست می‌داند و در عین حال، محبّت و خوش‌رویی کاذب یکی از شیوه‌های فریبنده‌ی تبلیغی‌اش به حساب می‌آید، چگونه می‌تواند در مذمت ریاکاری سخن بگوید؟! آن هم کسی همچون عبدالبهاء که تا آخر عمر دست از ریاکاری و مسلمان جا زدن خود نکشید؟!
هم‌سویی جریان‌های بهائیت، ضداسلام و ضدانقلاب، حزب اصلاحات و برخی سلبریتی‌ها با نوشین جعفری (عنصر هتاک و رابط سفارت‌های خارجی)، نشان از نفوذی گسترده در کشورمان دارد. عوامل نفوذی که تلاش برای استحاله‌ی فرهنگی ایران اسلامی دارند و متأسفانه عوامل آن، برخی ارکان قدرت کشور را در اختیار داشته و یا سر در آخور اموال بیت المال دارند!
سردرگمی و تناقض‌هایی که بهائیان آگاه و با وجدان پس از مرگ عبدالبهاء با آن مواجه شدند (که اصل مشروعیت بهائیت را برایشان مردود کرد) به قدری بود که به اذعان عبدالحسین آیتی (از مبلّغان پیشین بهائیت)، افراد آگاه و با بصیرت، دلیلی برای بقای بر بهائیت نیافتند و پیروان بهائیت از این پس، یا افراد متعصب و یا جاهل از همه‌جا بی‌خبر بودند.
برخی سلبریتی‌ها و بازیگران مشهور سینمایی که از قضا پرونده‌‌ی پرباری در دفاع از افراد ضدانقلاب و زندانیان سیاسی و امنیتی دارند، پس از اطلاع از خبر بازداشت نوشین جعفری، علناً حمایت خود از او را اعلام و سعی کردند به سفیدسازی او بپردازند. اما به راستی علّت حمایت گسترده‌ی فضای ضدفرهنگی حاکم بر سینما از نوشین جعفری چیست؟!
فرقه‌ی بهائیت به عنوان ستون پنجم استعمار و قدرت‌های سلطه‌گر جهانی، با ترویج بی‌وطنی و زدودن غیرت ملّی در تلاش است تا مفهوم کوته‌نظرانه‌ای را به مردم القاء کند و آن اینست که اگر اربابان بهائیت به کشور شما حمله و یا اموالتان را چپاول کردند، تسلیم محض باشید! اما آنان هیچ‌گاه از تبعاتی که به اسارت گرفتن مردم و چپاول ثروت و هویت کشورشان توسط مهاجمین دارد، سخنی به میان نیاورده‌اند.
علی‌محمد باب جوانی جاه‌طلب بود که مدتی در مکتب کاظم رشتی رئیس دوم مسلک شیخیه تحصیل کرد و پس از مرگ استاد، ادعای بابیت و مهدویت خود را مطرح نمود. این در حالیست که سران بابی و بهائی، پیش از انکار مهدی موعود شیعیان، بارها به وجود حضرت بقیة الله (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) اعتراف، اما پس از فرقه‌سازی، شیعیان را متوهم معرفی نموده‌اند.
مبلّغان بهائی در توجیه آیه‌ی 85 سوره‌ی آل‌عمران که تقیّد به هر دینی جز اسلام را باطل دانسته؛ می‌گویند که هر دينی برای محدوده جغرافيایی خاص و زمانی معين بوجود آمده كه بعد از انقضای مدت مقرر و عوض شدن اقتضائات زمان، نسخ می‌شود. این در حالیست که (به اصطلاح) عیوبی که بواسطه‌ی آن، بهائیان اسلام را سزوار نسخ می‌دانند بدتر از آن در فرقه‌ی ساختگی بهائیت وجود دارد.
پیامبرخوانده‌ی بهائی، ضمن تمجید از کتاب بیان علی‌محمد شیرازی، هرگونه ادعای نسخ آن را از جانب خود رد کرده است. اما از آن‌جایی بهائیان که از توجیه آثار و احکام غیرعقلانی جناب باب بازمانده‌اند، نوشته‌جات او را منسوخ برشمرده‌اند. اما اگر بهائیت ناسخ بیان بوده، پس جناب بهاء، برای جذب پیروان جناب باب، به دروغ متوسل شده است؟!
حبیب مؤید یکی از مبلّغین مشهور بهائیت، در نقل خاطره‌ای، از برخورد خشونت‌آمیز عبدالبهاء با مخاطبینش می‌نویسد. این در حالیست که عبدالبهاء پیش‌تر، استراتژی ظلم‌پذیری را برای بهائیان برگزیده بود. با این حال، این میزان از فاصله میان شعار تا عمل از سوی پیشوایی به ظاهر الهی، چه مفهومی جز عوام‌فریبی و تبلیغات تو خالی دارد؟!
طبق تعریف بهائیان از دین، اگر آموزه‌ای سبب جنگ و خون‌ریزی شود اطلاق دین بر آن صحیح نیست. اما این ادعا در حالیست که به تصریح متون بهائی، بابیت، مروج خشونت و خون‌ریزی بوده است. لذا طبق تعریف پیشوایان بهائی، مسلک بابیت دین به شمار نیامده و بهائیتی که خود را ادامه‌ی بابیت و موعود باب برشمرده نیز از دایره‌ی ادیان خارج خواهد بود.
عبدالبهاء در سفر خود به غرب، یکی از بزرگ‌ترین دست‌آوردهای پدرش را ایجاد وحدت انسانی در مشرق زمین، میان ادیان مختلف معرفی نموده است. اما بر خلاف این ادعا، پیامبرخوانده‌ی بهائی نه تنها نتوانست میان ادیان مختلف در مشرق زمین وحدت ایجاد کند، بلکه حتی نتوانست از اختلافات درون فرقه‌ای بابیت بکاهد تا بردارش را کمتر مورد هتاکی قرار دهد!
عبدالبهاء در سفر خود به غرب، از سکوت در برابر نقض حقوق بشر انتقاد کرده و در خطابه‌ای، از برخورد گزینشی غرب با حقوق انسان‌ها انتقاد کرده است. این در حالیست که نهاد رهبری بهائیت در زمان کنونی، بر خلاف این نطق پیشوای خود، برخورد گزینشی با مسئله‌ی حقوق بشر را در دستور کار خود قرار داده و گویا تنها بهائیان را انسان می‌داند!
پیامبرخوانده‌ی بهائیت، اعمال منکران خود را باطل و جایگاه مخالفینش را در جهنم دانسته است. اما با توجه به این‌که پیامبرخوانده‌ی بهائی، تأویل گفته‌های خود را ممنوع اعلام نمود؛ چگونه انکار جهنم با لایق جهنم دانستن مخالفینش برای آن سازگار است؟! همچنین چگونه شعار برچیدن اختلافات عقیدتی با لایق آتش دانستن مخالفین بهاء قابل جمع است؟!
جامعه‌ای که بهائیان در اکثریت باشند، غیربهائیان مورد تحریم همه‌جانبه قرار خواهند گرفت و شعارهای تبلیغاتی بهائیت دیگر در آن‌جا معنایی نخواهد داشت. البته بهائیت در عمل نشان داده حتی اقلّیت نیز نتوانسته عاملی برای انحصار طلبیش شود و با حکم به طرد روحانیِ روی‌گردانان از خود، سیاست تحریم همه‌جانبه را در خصوص آنان پیش می‌گیرد.