تاویل از جمله کلماتی است که در پشت آن افرادی همچون خالد بن ولید، در ماجرای قتل مالک بن نویره، مخفی شدند. با عمیق شدن مباحث اسلامی، روی واقعیِ تاویل آشکار گشت و به این خاطر، اهل سنت در راستای توجیه عملکرد بزرگان خود از کلمه‌ی اجتهاد به جای تاویل بهره بردند.

رحلت پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرصتی بود تا دشمنان، چهره واقعی خود را آشکار کنند و افرادی که دائماً از پیامبر شنیده بودند که به اهل بیت او احترام بگذارند و این یک فرض بود که همگان تا زمان رحلت پیامبر به آن عمل می‌کردند، اما چه شد که بعد از پیامبر آن وقایع تلخ روی داد، در حالیکه اصحاب به آن سفارش شده بودند.

بعد از رحلت پیامبر اسلام مسیر جانشینی حضرت از محل اصلی خود منحرف شد و خلافت به دست کسانی افتاد که شایستگی و لیاقت آن را نداشتند، چرا که خود این خلفا در آخر عمر از عملکرد خود اظهار ندامت می‌کردند که چرا چیزی که شایسته آنان نبود را به خاطر هوا و هوس دنیایی آن را تصاحب کردند.

در نقل فضایل برای شخصی باید دید که آن شخص در خارج و واقع هم دارای چنین فضایلی هست یا خیر؟ برای جناب خلیفه اول فضایلی نقل شده است که از جمله آنها آیه 54 سوره مائده است. در این آیه تعبیر «اذلة علی المؤمنین» آمده است و اهل سنت اصرار دارند بگویند یکی از مصادیق این تعبیر خلیفه اول است، ولی در تاریخ مطالبی خلاف آن وجود دارد.

وهابیون که در کار جعل، تحریف و توهین به مقدسات شیعه سابقه‌ای درازمدت داشته و در بحث‌ها و گفتگوهای علمی شدیدا کم آورده، تلاش کردند که در شبکه‌های ماهواره‌ای و سایت‌های اینترنتی وابسته به خود، مادران چند تن از اهل‌بیت خصوصا مادر امام زمان را مورد اتهام قرار داده و به خاطر کنیز بودن، بدترین جسارت‌ها را به آن بزرگواران نمایند.

چرا اهل‌سنت ادعا دارند که حضرت علی (علیه‌السلام) را همانند خلفای پیشینش دوست دارند؟ مگر می‌توان این را باور کرد؟ در حالی‌که در کتابهای خودشان چیز دیگری بیان می‌شود. آن‌ها می‌گویند کسانیکه علیه حضرت علی جنگیدند و با او مخالفت کردند مأجور هستند و ثواب می‌برند، ولی وقتی نوبت به مخالفان ابوبکر و عثمان می‌رسد آنها را کافر می‌دانند.