ابوریحان، محمد بن‌ احمد بیرونی خوارزمی (قرن 4-5 هجری)، دانشمند برجسته مسلمان ایرانی است. از او آثار بسیاری در ریاضیات، نجوم، دارو شناسی و جغرافیا به جا مانده است. لیکن او پیش از هر چیزی، یک عالم دینی و یک فقیه بود. ابوریحان معتقد بود که دین و سیاست باید عین هم باشند. او به حاکمیت اسلام افتخار می‌کرد و معتقد بود که اسلام که باید بر جامعه بشری حکومت کند: «دين ما و دولت ما... توأم‌اند كه برفراز يكی از آنها نيروی الهی در اهتزاز است، و برفراز ديگری دست آسمانی گسترده است.»او به برخی از زرتشتیان اشاره می‌کند که بارها گرد هم آمدند «تا اسلام را نابود و جامه توحش به دولت بپوشانند اما آرزوی آنها برآورده نشد. پس هر روز بارها اذان در گوش‌های مردم به صدا در می‌آید، صف اندر صف پشت سر امامان به نماز ایستاده و قرآن عربی مبین را می‌خوانند و در مسجدها برایشان موعظه می‌شود، (الهی) ریسمان اسلام پاره نشود و دژ آن ویران نگردد». (ابوریحان بیرونی، الصیدنة، ترجمه: باقر مظفر زاده، فصل چهارم، ص ۱۶۸)