زنان له شده، بخش 1: رفتار رهبران زرتشتی‌ با زنان اسیر شده در جنگ‌

احمد زینی دحلان درباره نزاع بین محمد بن عبدالوهاب و برادرش چنین می‌گوید: «چون اختلاف میان سلیمان با برادرش محمّد به درازا کشید، سلیمان از بیم این که برادرش دستور کشتن او را بدهد، به مدینه منوّره کوچ کرد و رساله‌ای در ردّ او نوشت و برایش فرستاد ولی متنبه نشد.

تفکرات محمد بن عبدالوهاب و پیروان او به حدّی بود که با جسارت و گستاخی تمام به تکفیر مسلمانان از گذشته تا به حال پرداخته و هر کس از آنان پیروی نکند هر چند از پرهیزگارترین مسلمانان هم باشد، مشرک و کافر است، لذا جان و مال و ناموس آنان مباح است و با این بهانه بسیاری از علمای بزرگ مسلمین را به قتل رسا

زینی دحلان از مفتیان شافعی مکه، تصریح دارد که وهابیان افراطی، تمام امت اسلامی را کافر می‌دانند و در آخر می‌نویسد: «و نتیجه این‌که آن‌ها که مانع زیارت و توسل می‌شوند، کار را از حدّ گذرانیده و تمام امت اسلامی را کافر می‌دانند، خون و مالشان را حلال می‌دانند و مسلمانان را در حکم مشرکان زمان رسول خدا

از همان ابتدای به‌وجود آمدن وهابیت، علمای اهل سنت، با این فرقه مخالفت کرده و آنان را فاسدالعقیده، ملحد و گمراه کننده دانسته‌اند. هنگامی‌که فرقه‌ی وهابیت به‌وجود آمد، دو مناظره بین بزرگان وهابی و علمای اهل سنت مکه، صورت گرفت، که در هر دو مرتبه، علمای اهل سنت، این فرقه را گمراه دانستند.

وهابیان در یورش و حمله به شهر ریاض، کاری کردند که مردم از ترس آنان، خانه و کاشانه‌ی خود را ترک کرده و سر به بیابان‌ها گذاشتند و از تشنگی و گرسنگی مردند، اما محمد بن سعود با لشکریانش به تعقیب آنان پرداختند و کسانی را هم که زنده مانده بودند، در بیابان‌ها کشتند.