محمد بن سلیمان کردی، طی نامه‌ای به محمد بن عبدالوهاب، انحرافاتش را متذکر می‌شود: «ای پسر عبدالوهاب! درود بر کسیکه راه هدایت را پیروی کند. من، تو را به خاطر خداوند متعال نصیحت می‌کنم که زبانت را از مسلمانان بازداری. هرگاه شنیدی کسی بر این باور است که شخصی که از او کمک می‌خواهند، در برآوردن حاجت مؤثر است و نه خدا، حقیقت را به او بنما و دلایلی را که بیانگر بی‌اثر بودن غیر خدا در عالم وجود است، برایش بیان کن و اگر از پذیرش این براهین سرباز زد، تنها او را تکفیر کن. ولی بدان، که تو حق نداری اکثریت مسلمانان را کافر بخوانی، در حالی‌که تو از عامه مسلمین جدا شده‌ای و نسبت کفر دادن به کسیکه از اکثریت مسلمانان دور افتاده، به حقیقت نزدیک‌تر است، زیرا که او راهی جز راه ایمان آورندگان را در پیش گرفته است. خداوند می‌فرماید: «کسیکه بعد از آشکار شدن حق، با پیامبر مخالفت کند و از راهی جز راه مؤمنان پیروی کند، ما او را به همان راه که می‌رود می‌بریم و به دوزخ داخل کنیم و برای او سرانجام بدی است» و بدان که گرگ، گوسفندی را می‌درد که از گله دور افتاده است. ...
الدرر السنیه فی الرد علی الوهابیه، احمد زینی دحلان، ص94.
مقاله: «دروغگو در لباس مذهب حنبلی»