وهابیت برای مشرک دانستن مسلمانان، افعال انسان‌ها را به دو قسم تقسیم کردند: افعالی را که فقط خدا می‌تواند انجام بدهد، لذا خواستن آن از غیر خدا شرک است و افعالی را که انسان‌ها هم می‌توانند انجام دهند، لذا خواستن آن از غیر خدا شرک نیست؛ در حالیکه طبق آیات و روایات، این تقسیم بندی وهابیت از اساس بدعت است و سر از شرک در می‌آورد.

یکی از بدعت‌های وهابی‌ها این است که اعمال مستحبی و مباح مسلمانان، هم‌چون استغاثه، توسل، طلب شفاعت و ... را شرک و بدعت می‌دانند، و افکار و رفتار مشرکین را بر اعمال مسلمانان تطبیق می‌‌دهند و آن‌ها هم‌چون خوارج، آیاتی را که در حق مشرکین نازل شده را حمل بر مسلمان می‌کنند.

وهابیت در بسیاری از مسائل، از جمله در مسئله شفابخشی تربت کربلا و سجده بر آن تربت مطهر، با روش و سیره ائمه اهل بیت (علیهم‌السلام) به مخالفت پرداخته‌اند که این خود نشانگر انحراف آئین وهابیت است؛ چرا که به گواه بسیاری از ادله، ائمه اطهار (علیهم‌السلام) همسان با قرآن، راهنمای به سوی حق هستند.

بسیاری از علمای شیعه و اهل سنت، نیت الوهیت و ربوبیت را شرط در تعریف عبادت می‌دانند؛ یعنی اعمالی هم‌چون ذبح، نذر، سجده، رکوع و ... را زمانی عبادت خداوند محسوب می‌‌کنند که آن شخص به نیت الوهیت و ربوبیت، این اعمال را انجام بدهد و بدون این قصد شرک عبادت محسوب نمی‌شود.

وهابیت تکفیری، استغاثه و توسل به رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) را شرک و بدعت می‌دانند؛ در حالی‌که بسیاری از علمای اهل سنت، هم‌چون سفارینی حنبلی، قائل به استغاثه و توسل به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) بود و از نگاه وهابیت، باید سفارینی حنبلی دچار شرک ربوبی و الوهی باشد، چنان‌چه بن عثیمین می‌گوید.

طبق آیات و روایات، پیامبر گرامی اسلام چه در زمان حیات و چه در زمان ممات، عالم به غیب است و این علم غیب به صورت غیر استقلالی است؛ در حالی‌که وهابیت تکفیری هم‌چون البانی، قائل هستند پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) نسبت به این دنیا هیچ علمی ندارد و عالم به غیب نیست؛ لذا گفتن «الله ورسوله اعلم» جایز نیست.