با توجه به آنکه مساله "اتصال سلسله الاولیاء" در اکثر فرقه‌های صوفیه از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و در قوانین صوفیه آمده است که تا قطب و انسان کاملی در روی زمین وجود دارد، شخص دیگری نمی‌تواند به مقام قطبیت برسد، ولی برخی فرقه‌های صوفیه این اصل را مد نظر قرار نداده و با وجود حیات قطب قبلی، سلسله از طریق قطب بعدی ادامه یافته است. از میان فرقه‌هایی که این اصل را زیرپا گذاشته‌اند، سلسله اویسیه و نعمت‌اللهیه است.

آیا صوفیه از پاسخ‌ دادن منطقی به مکتوباتی که در رد ایشان نوشته می‌شود ناتوان است و نمی‌تواند جواب‌گوی جو عمومی کشور شود و به همین دلیل است که درمواردی که به نقد ایشان پرداخته می‌شود، بلوا به پا می‌کنند؟ مگر صوفیه همانند دیگر شهروندان عادی عضوی از اعضاء این کشور نیستند که خود را تافته جدا بافته می‌دانند و با اقدامات خودسر باعث نامساعد شدن جو شهرهای کشور می‌شوند؟

هرچند که بزرگان تصوف تاکنون نتوانسته‌اند تعریف جامع و مانع و متفق علیه‌ برای تصوف ارائه دهند و هر کس از ظن خویش تعریفی برای تصوف ارائه کرده است، با این وجود تعاریف مختلفی از ابعاد گوناگون برای تصوف شده است و علاوه بر آن هر فرقه به فراخور بعدی از ابعاد خاص همان فرقه، تعریفی قابل تمجید برای مسلک خود ارائه کرده است. یکی از نویسندگان فرقه اویسیه نیز تعریفی از طریقه خود ارائه کرده است که آنرا بیان می‌کنیم.

بعضی از صوفیان معتقدند که شاهدبازی یک عشق مجازی در انسان ایجاد می‌کند که باعث رسیدن به عشق حقیقی و صفای باطن می‌شود و معتقدند که در ورای شاهدبازی اسرار و معارفی نهفته است که فقط اهل آن به آن اسرار و معارف دست پیدا می‌کنند، اما چه اسراری در شاهدبازی وجود دارد درحالی‌که بعضی از صوفیه و تمام فقهاء قائل به حرمت آن شده‌اند و قرآن و روایات نیز این عمل قبیح را مذمت کرده و حرام دانسته‌اند.

معمول فرقه‌های صوفیه آن است که برای والیان خود سلسله مشایخ و مراتب و مقاماتی قائل هستند که این امر در برخی سلسله‌ها مشترک و در برخی دیگر متمایز از دیگر سلسله‌های صوفیه است. سلسله اویسیه از آن دسته از سلاسل صوفیه‌ای است که مراتب ایشان با دیگر سلاسل صوفیه متمایز است. مشایخ این طریقه دوازده طبقه بوده‌اند که همه آنان در تحت سه عنوان شناخته می‌شده‌اند: رسومیه، الوهیه، علویه.

واقعه‌ی غدیر خم از ابتدای وقوع آن تا عصر حاضر پیوسته از اصول مسلم و از حوادث غیر قابل تردید می‌باشد که در آن رسول مکرم اسلام (ص) امیرالمؤمنین (ع) را به جانشینی خود انتخاب فرمودند که عده‌ای همچون فرقه‌ی صوفیه از این حادثه‌ی تاریخی و الهی، سوء استفاده کرده و اقطاب صوفیه، خودشان را تا جایگاه پیامبر اکرم (ص) بالا برده و برای خود وصی و جانشین انتخاب می‌کنند.