شیعیان تنها کسی را کافر می‌دانند که نسبت به احدیت خداوند باری تعالی و رسالت نبی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) کفر بورزد اما حنفی مذهب‌ها دایره آن را از پیش خود نسبت به شیعیان تعمیم داده‌اند.

متهم کردن شیعه به تفرقه افکنی و اختلاف بین مسلمین امری ناجوانمردانه و به دور از حقیقت است. شیعیان هرگز درصدد ایجاد شکاف در جامعه اسلامی نبوده و نیستند. اگر به تاریخ مراجعه کنیم ریشه اختلاف را به راحتی می توان یافت که اگر همان موقع آن ریشه قطع خشکانده می شد، هرگز اختلاف و جنگ بین مسلمانان اتفاق نمی افتاد و خونی از آنها ریخته نمی شد.

اعتقاد شیعه بر این است که صحابی یا غیر صحابی، اگر بر ایمان خویش ثابت ماند و از طاغوت پیروی نکرد و مخصوصاً در راه محبت و مودت اهل بیت پابرجا بود، چنین شخصی سعادتمند می‌باشد و الاّ از کسانی است که عاقبت به خیر نشده‌است و کسی هدایت‌گر و عادل است که خلاف قرآن و سنت رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) عمل نکرده باشد.

معاویه کسی است که اگر در کتب تاریخی فریقین نگاهی سطحی داشته باشیم او و خاندان پلیدش را به راحتی می‌توانیم بشناسیم که چه بودند و چه کردند. آنوقت می‌توان به حقیقت این شجره ملعونه از نظر قرآن پی برد و به مانند پیامبر مورد لعن و نفرینشان قرار داد. اما جای تعجب است که برخی به خاطر این خبیث حاضرند هم به پیامبر جسارت کنند و هم به برخی صحابه به مانند حضرت علی(ع)

کتاب قرآن پر است از پندها و حکمت‌ها، آگاهی‌هایی که اگر انسان‌ها به آن عمل کنند هیچ‌گاه گمراه نمی‌شوند و به راه مستقیم رهنمون می‌شوند، از جمله یاد آوری‌های قرآن عبارت شجره ملعونه در قرآن است که پیامبر مستقیماً آن را به خاندان پلید بنی امیه سرایت می‌دهد و جالب آنکه می‌فرماید خلافت بر آل ابی سفیان حرام است. حال خود معاویه از طرف خلفای غاصب به حکومت رسید که آنها را قبول نداشت

اهل سنت بر این عقیده و باور است که اصحاب پیامبر اسلام همگی عادل هستند و اگر هم مرتکب برخی از کارهای خلاف شرع می‌شوند فقط به خاطر اجتهادی است که میکنند اما به واقع برخورد نمی‌کند لذا اینان تلاش کرده پس یک ثواب می‌برند. معاویه هم جز این افراد قرار میدهند که سرتا پا غفلت و اشتباه می‌باشد آن وقت چگونه او را باید خلیفه بنامند که هیچ چیزی از دین نمی‌داند و همه چیز را وارونه بداند