هر جامعه و حتی یک اجتماع کوچک نیز برای سر و سامان یافتن و پیشرفت و صلاح امور به رهبر و پیشوا نیاز دارد تا در پناه آن مردم و افراد تحت پوشش آن اهداف آن جامعه نزدیکتر شوند و بتوانند زندگی مسالمت آمیزی را در کنار یک‌دیگر داشته باشند.
در جامعه اسلامی که اساس آن بر پایه وجود یک پیام‌آور الهی است، با رسالت نبی مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) آغاز شد؛ اما ایشان نیز پس از عمر طبیعی باید جهان را بر اساس قانون طبیعت ترک می‌فرمودند همان‌طور که خداوند نیز این مسئله را در آیه‌ای از کلام الله مجید به ایشان بین فرمودند: «إِنَّكَ مَيِّتٌ وَإِنَّهُم مَّيِّتُونَ [الزمر/30] قطعا تو خواهی مرد و آنان نیز خواهند مرد».
رسول اکرم برای استمرار حکومت اسلامی مواردی را به صراحت در حادثه غدیر بیان کردند و در هنگام رحلت نیز تقاضای قلم و دوات نمودند که متاسفانه نوشتن وصیت محقق نشد. اما آنچه نسبت با امامت امام علی نسبت به دیگر خلفا می‌توان گفت اینکه از حادثه غدیر و همچنین برخی آیات قرآن مجید که در باب منزلت ایشان آمده می‌توان به ارجحیت ایشان برای خلافت استناد کرد و این در حالی است که برخی مانند سیوطی در شرح فتح القدیر می‌نویسد: « هر کس از روافض (شیعیان) علی را بر سه خلیفه مقدم بداند بدعت‌گذار است و اگر خلافت ابوبکر و عمر را انکار نماید کافر است.» [1]

پی‌نوشت:
[1]. محمد بن عبدالواحد، شرح فتح التقدیر، دار الفکر بیروت، ج1، ص350