جایگاه وجودی و ارزش هر انسانی زمانی مشخص می‌شود که مخالفین و دشمنانش در وصف او سخنانی را بگویند که جز تمجید و تکریم چیز دیگری نباشد آن هم دشمنانی قسم خورده و سرسخت، لذا افرادی به مانند معاویه بن ابی سفیان و عمروعاص و حتی دیگران کسانی بودند که در مدح حضرت علی (علیه السلام) مطالبی گفتند که به آن ایمان داشتند.

عالمان اهل سنت می‌گویند هیچ حدیث صحیحی در فضیلت معاویه وجود ندارد، و معترفند که جاهلان از راویان اهل سنت برای معاویه حدیث می‌ساختند؛ احمد بن حنبل گفت: امیرالمؤمنین دشمنان زیادی دارد و هر چه دشمنانش خواستند در او عیبى بیابند، موفق نشدند. پس دور کسى جمع شدند که با او محاربه و جنگ کرده، او را در حیله و مکر بر علیه على تحریک نمودند.

صحیح بخاری در قسمت مناقب صحابه، به معاویه که رسیده، گفته باب ذکر معاویه؛ شارحان صحیح بخاری اینگونه شرح داده‌اند که: علت عدول بخاری از بیان لفظ «منقبت» برای معاویه، اعتماد بر کلام استادش، ابن راهویه است که گفته هیچ فضیلت صحیحی در خصوص معاویه نقل نشده و نسائى و دیگران هم بر این عقیده‏اند، بنابراین معاویه فضیلتی ندارد.

وهابیان در حالی‌ که شیعیان را به اتهام غلو، مشرک می‌دانند، برای بالا بردن پیشوایان و علمای خود، با جعل مطالب غیر واقعی به غلو در حق آنان پرداخته‌اند. آنان می‌گویند: جبرئیل به پیامبر فرمود: «ای پیامبر! خداوند معاویه را برای نوشتن قرآن انتخاب کرد و تو حق نداری با اوامر الهی مخالفت کنی و معاویه را کنار بگذاری.»

برخی از صحابه مانند معاویه در دل کینه نسبت به پیامبر و اهل بیت داشتند، اما بعد از فتح مکه و با اسلام آوردن ظاهری، به جرگه مسلمانان درآمدند و در مراسمات مسلمانان شرکت می‌کردند تا اینکه پیامبر رحلت کرد؛ خلافت غصب شد، و معاویه از طرف همین خلفا، حاکم بلاد مسلمین شد، در حالیکه نیک می‌دانست این سمت حق او نیست، اما با خلفا همراه شد.

عبدالله بن عمر از پدرش روایت می‌کند: از پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) شنیدم که چنین لبیک می‌گفت: لبّیک اللّهمّ لبّیک، لبّیک لا شریک لک لبّیک، إنّ الحمد والنّعمة لک والملک، لا شریک لک و بر این کلمات چیزی نمی‌افزود... اما پدرم علاوه بر این کلمات چنین می‌افزود: لبّیک اللّهم لبّیک لبّیک و سعدیک و الخیر فی یدیک لبّیک و الرّغباء إلیک والعمل.»[