معاویه
ابن ابی الحدید می نویسد: «فرمانده یکی از لشکرها و جوخه های اعدام و ترور به نام سفیان غامدی می گوید: معاویه مرا احضار کرد و دستور داد که هر کس را که از نظر ایده و عقیده، طرفدار تو نباشد (طرفدار بنی امیه نباشد) او را به قتل برسان و خانه‌ها، مزارع و آبادی‌ها را ویران کن؛ اموال آنان را به غارت ببر؛ چ
طبق روایت صحیح «جز منافق، کسی بغض علی (ع) را به دل ندارد» و در تاریخ آمده در زمان بنی امیّه، بر اساس سنتّ معاویه، بر فراز بیش از هفتاد هزار منبر، علی (ع) مورد دشنام قرار می‌گرفت؛ بنابراین معاویه از منافقین است. در روایت صحیح دیگری آمده، «عمار را گروهی طغیانگر می‌کشد.» طبق این روایت نبوی، معاویه طغیانگر و اهل دوزخ است؛ بنابراین کسی معاویه را از مقدساتش بشمارد، صحیحین را قبول ندارد و از اهل سنت خارج است.
هر چند از وضعیت یهودیان در عصر اموی در شرق عالم اسلامی، اطلاعات دقیقی در دسترس نیست، اما تأییدات کلی توسط مورخان در رابطه با وضعیت مناسب یهودیان در عصر اموی در دسترس است تا آنجا که برخی معتقدند بنی‌امیه و یهود با همدیگر یکی بودند.
عبدالله بن‌عباس گفت: لعنت خدا بر فلانی باد (منظور معاویه). یکی از بزرگ‌ترین روزهای حج نیز از دستبرد آنان در امان نماند. تلبیه زینت روز عرفه است اما آنان با جلوگیری از گفتن تلبیه، زینت این روز را از بین بردند.
سعید بن جبیر می‌گوید: روز عرفه نزد عبدالله بن عباس بودیم، عبدالله بن عباس پرسید: چرا مردم تلبیه نمی‌گویند؟ گفتم: از معاویه می‌ترسند. عبدالله بن عباس از خیمه‌اش خارج شد و با صدای بلند می‌گفت: لبیک اللهم لبیک و ان رغم أنف معاویه لبیک، اللهم العنهم فقد ترکوا السنه من بغض علی
حضرت علی اکبر (ع) امام زاده عظیم الشأنی بودند که در صفات و ویژگی ها تالی تِلو امام حسین (ع) و امام زین العابدین (ع) بوده اند. حضور ایشان در واقعه کربلا و بذل جان خود در راه دفاع از ولایت و امامت، مهمترین ویژگی حضرت در دوران عمر با برکتشان بوده است. اقرار و اذعان دشمنان اهل بیت (ع) به ویژگیهای جناب علی اکبر (ع) بیانگر اهمیت شخصیت حضرت است.
ابن‌تیمیه، دشمن اهل‌بیت، با وقاحت تمام عدم بیعت امام حسین (علیه‌السلام) با یزید را، عامل ظلم و طغیان و سرکشی بر علیه خلیفه‌ی وقت می‌داند؛ او امام را مقصر اصلی حادثه‌ی عاشورا معرفی می‌کند، در حالیکه با حاکمی مانند یزید، به عنوان حاکم اسلامی نمی‌توان بیعت کرد!
از جمله افرادی که در دشمنی با رسول خدا (ص) و امیرالمومنین (ع) و اهل بیت (ع) به دشمنی پرداخته، معاویه فرزند ابوسفیان است. علمای اهل سنت در کتب خود با اشاره به بعضی از جنایات او، به ملعون خواندن معاویه توسط رسول خدا (ص) اذعان کرده‌اند.
یکی از سخنان بی‌اساس وهابیون، ادعای کتابت قرآن توسط معاویه است. آنان جهت فضیلت‌تراشی برای معاویه به دروغ، ادعا می‌کنند که معاویه کاتب وحی بود، در حالی که ذهبی و ابن حجر عسقلانی، کتابت نامه‌های رسول خدا (ص) به سران قبایل و پادشاهان را توسط معاویه می‌دانند و ابن ابی‌الحدید امیرالمؤمنین (ع) را کاتب وحی می‌داند.
معاویة بن ابوسفیان چهره‌ی شناخته شده در دشمنی با اهل بیت (ع) بود که گاهی برای امام حسن (ع) هدایایی ارسال می‌کرد. مفتی‌های وهابی برای توجیه شخصیت او با تمسک به روایات شیعه ادعا کردند، پیامبر (ص) فقط از مؤمنین هدیه دریافت کرده‌اند. پذیرش این هدایا توسط ائمه (ع) گرفتن مقداری از حقوق غصب شده‌شان است.
نحوه قتل عثمان و نقش قاتلان او در زمان حکومت امیرالومنین، یکی از چالش برانگیزترین مباحثی است که باید در تاریخ به آن به طور ویژه پرداخته شود. اما وهابیون طبق ادعای باطل خود، اعتقاد دارند که قاتلان عثمان در لشکر امیرالمومنین (علیه‌السلام) حضور داشتند و حضرت در قصاص آنان کوتاهی کردند. جواب این است که در منابع اهل سنت، معاویه و طلحه و زبیر به عنوان قاتلان عثمان معرفی شده‌اند.
مظلومیت امیرالمومنین (علیه‌السلام) و غصب خلافت ایشان، داغ سنگین و غم بزرگ در قلوب شیعیان است که هیچ‌گاه آرام نمی‌گیرد؛ اما بیان اتفاقات بعد از شهادت رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و اثبات آن وقایع از کتب معتبر اهل سنت، به روشنگری در حقانیت و مظلومیت امیرالمومنین (علیه‌السلام) کمک می‌کند.
شجره خبیثه بنی امیه، همواره در دشمنی با اهل بیت رسول گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) لحظه‌ای کوتاهی نکرده است. یکی از لکه‌های ننگی که تا ابد در دامن معاویه و دوستدارانش باقی خواهد ماند، مساله سب و لعن مقدسات اسلام است که تا سالها پس از مرگ معاویه، توهین و جسارت به اولین مسلمان دنیای اسلام، امیرالمومنین (علیه‌السلام) ادامه داشت.
تاریخ گویای حقایقی از مظلومیت کسانی است که از جانب خدا به عنوان هادی و راهنمای امت‌ها، بوده‌اند. مظلومیت امام مجتبی (علیه‌السلام) هنگامی آشکار می‌شود که مورخین اهل سنت پرده از حیله‌های شیطانی ثمره‌ی شجره‌ی ملعونه یعنی معاویه بردارند.