محمد بن ابوبکر، فرزند خلیفه اول، از یاران باوفای امیرالمؤمنین، با ردّ اعمال ناپسند پدرش و خلفای دیگر، در راه ولایت حقیقی امام علی، قرار گرفت و با نامه‌ای به معاویه، پرده از شخصیت او برداشت و علاقه‌اش را به اهل بیت، خصوصاً حضرت علی بیان داشت، در نامه پیامبر را ستود و اقرار به جانشینان حقیقی پیامبر نمود، فضائل حضرت علی را در تمام دوران‌ها برای معاویه متذکر شد؛ معاویه وقتی نامه سرگشاده و صریحش را خواند، با عصبانیت جواب نامه‌ی او را نوشت که قسمتی از جواب به این شرح است: «من و پدرت ابوبکر در حیات پیامبر، حقّ علی بن ابی‌طالب را بر خود لازم می‌شمردیم و برتری او را بر خودمان آشکارا می‌دانستیم؛ ... پدرت و عمر اولین کسانی بودند که بعد رحلت پیامبر، حق او را ربودند و با او مخالفت کردند و بیعتشان شکستند، عثمان هم راه آن دو را ادامه داد، ... پدرت زمینه‌ را فراهم کرد و پادشاهی خود را پایه‌گذاری کرد و به اوج رسانید و اگر عمل ما درست بود، پدرت پیشگام آن بود و اگر ستم و انحراف باشد، باز پدرت در این کار مقدم بود و ما با او شریکیم؛ ... اگر پدرت آن عمل [غصب خلافت] را انجام نمی‌داد، ما با علی مخالفت نمی‌کردیم و فرمان‌بردار او می‌شدیم؛ پس ما عمل پدرت را دیدیم و راهش را ادامه دادیم، اگر معترضی، ابتدا بر پدرت انتقاد کن، و الّا دست بردار.»(شرح نهج البلاغه، ج3 ص189)

پی‌نوشت:

شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، دارالکتب العلمیه، بیروت، لبنان، ج3 ص189.
مروج الذهب، مسعودی، دارالهجره، قم، ایران، ج3 ص12.