فرقه‌ی بهائیت به عنوان ستون پنجم استعمار و قدرت‌های سلطه‌گر جهانی، با ترویج بی‌وطنی و زدودن غیرت ملّی در تلاش است تا مفهوم کوته‌نظرانه‌ای را به مردم القاء کند و آن اینست که اگر اربابان بهائیت به کشور شما حمله و یا اموالتان را چپاول کردند، تسلیم محض باشید! اما آنان هیچ‌گاه از تبعاتی که به اسارت گرفتن مردم و چپاول ثروت و هویت کشورشان توسط مهاجمین دارد، سخنی به میان نیاورده‌اند.

مبلّغان بهائی در توجیه آیه‌ی 85 سوره‌ی آل‌عمران که تقیّد به هر دینی جز اسلام را باطل دانسته؛ می‌گویند که هر دينی برای محدوده جغرافيایی خاص و زمانی معين بوجود آمده كه بعد از انقضای مدت مقرر و عوض شدن اقتضائات زمان، نسخ می‌شود. این در حالیست که (به اصطلاح) عیوبی که بواسطه‌ی آن، بهائیان اسلام را سزوار نسخ می‌دانند بدتر از آن در فرقه‌ی ساختگی بهائیت وجود دارد.

حبیب مؤید یکی از مبلّغین مشهور بهائیت، در نقل خاطره‌ای، از برخورد خشونت‌آمیز عبدالبهاء با مخاطبینش می‌نویسد. این در حالیست که عبدالبهاء پیش‌تر، استراتژی ظلم‌پذیری را برای بهائیان برگزیده بود. با این حال، این میزان از فاصله میان شعار تا عمل از سوی پیشوایی به ظاهر الهی، چه مفهومی جز عوام‌فریبی و تبلیغات تو خالی دارد؟!

عبدالبهاء در سفر خود به غرب، یکی از بزرگ‌ترین دست‌آوردهای پدرش را ایجاد وحدت انسانی در مشرق زمین، میان ادیان مختلف معرفی نموده است. اما بر خلاف این ادعا، پیامبرخوانده‌ی بهائی نه تنها نتوانست میان ادیان مختلف در مشرق زمین وحدت ایجاد کند، بلکه حتی نتوانست از اختلافات درون فرقه‌ای بابیت بکاهد تا بردارش را کمتر مورد هتاکی قرار دهد!

پیامبرخوانده‌ی بهائیت، اعمال منکران خود را باطل و جایگاه مخالفینش را در جهنم دانسته است. اما با توجه به این‌که پیامبرخوانده‌ی بهائی، تأویل گفته‌های خود را ممنوع اعلام نمود؛ چگونه انکار جهنم با لایق جهنم دانستن مخالفینش برای آن سازگار است؟! همچنین چگونه شعار برچیدن اختلافات عقیدتی با لایق آتش دانستن مخالفین بهاء قابل جمع است؟!

پیامبرخوانده‌ی بهائی با اطلاق لقب "مشرک" به مخالفین خود، آن‌ها را همچون چوب خشک لایق آتش دانسته و از ارتباط پیروانش با ایشان نهی کرده است. اما به راستی اگر پیشوای بهائیت، مخالفین خود را مشرک و لایق آتش می‌دانست، پس انتساب آموزه‌ی وحدت عالم انسانی و برچیدن اختلافات عقیدتی به او، چه معنایی جز عوام‌فریبی دارد؟!