پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از اواسط دهه 30 گروهی با تلاش حاج شیخ محمود تولایی (مشهور به حلبی) و با عنوان «انجمن خیریه حجتیه مهدویه» تشکیل شد و هدف اصلی خود را مبارزه با بهائیت تعریف کرد؛ کلیت عملکرد انجمن حجتیه تا قبل از شروع نهضت امام خمینی (رحمةالله‌علیه) را اکثریت قریب به اتفاق علما و نیروهای مذهبی تأیید کرده و با آن همکاری می‌کردند، اما با شروع تدریجی مبارزه از سال 1341 از آنجایی که انجمن در اساسنامه‌اش تعهد کرده بود که از هرگونه دخالت در امور سیاسی بپرهیزد، سکوت را در دستور کار خود قرار داد.

پس از انقلاب نیز یکی از مواضعی که انجمن حجتیه نسبت به آن بی‌تفاوت بود و هیچ‌گونه اقدامی نسبت به آن نداشت ماجرای جنگ تحمیلی رژیم بعث عراق علیه ایران و موضوع دفاع مقدس بود.
انجمن در ابتدا که عراق به ایران حمله کرد، هیچ‌گونه عکس‌العملی مانند کلیه گروهک‌ها و مجامع بین‌المللی از خود نشان نداد و پس از مدتی با همان دلایلی که علیه رژیم شاه، مبارزه نکردند و حتی با آن سازش و در مواردی همکاری داشتند، شروع به محکوم کردن جنگ در زمان غیبت امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) کردند و آقای حلبی در سخنرانی خود گفت: «اول شما یک افسر و یک پیشوا و رهبر معصوم پیدا کنید. رهبری که بتواند اداره اجتماع کند؛ روی نقطه عصمت نه عدالت، دیشب گفتم اول او را پیدا کنید؛ او را اقامه به کار بکنید. طرح داشته باشید، نقشه صحیح طبق نظر دین، رهبر معصوم داشته باشید؛ … از من هم واجب‌ است منبر را ول کنم. هفت تیر به کمر ببندم، بروم جلو؛ … این کلمات علی جایش آن‌جاست نه هر جایی، نه به هر هدف غلطی و هر راه کجی و معوجی و خلافی؛ … باید جنگ روی موازین دین به رهبری معصوم نه عادل، عادل کافی نیست؛ … عادل گاهی اشتباه می‌کند، خون مردم، مال مردم، عرض مردم، ناموس مردم را نمی‌توان داد به کسی که خطا می‌کند.»[1]

برای پاسخ به این مبنایی که پیروان انجمن حجتیه برای عدم همراهی با انقلاب اسلامی ایران و بی تفاوتی نسبت به جنگ تحمیلی و دفاع مقدس ارائه داده‌اند، باید گفت که اگر بنا بر آنچه که شما می‌گویید عمل شود، پس باید گفت آیاتی که مبارزه با ظلم و ظالمین را وظیفه مسلمان واقعی دانسته و او را به جهاد فی سبيل الله ترغیب می‌کند تا حکومت ظالمین را نابود و حکومت عدل را جایگزین آن کند، بیهوده است و هیچ‌گونه اثری بر آن مترتب نیست. آیاتی همچون این آیه که خداوند تبارک و تعالی می‌فرماید: «أُذِنَ لِلَّذِينَ يُقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَإِنَّ اللَّهَ عَلَى نَصْرِهِمْ لَقَدِيرٌ [حج/39] به مسلمانان که مورد قتل (و غارت) قرار گرفته‌اند، رخصت (جنگ با دشمنان) داده شد، زیرا آنها از دشمن، سخت ستم کشیدند و همانا خدا بر یاری آنها قادر است.»
این آیه تصریح می‌کند کسی‌که از جانب مشرکان مورد ظلم قرار گرفته است، در جهاد، مأذون است. آیت الله مکارم شیرازی در تفسیر این آیه آورده است که: «خداوند به کسانی‌ که جنگ از طرف دشمنان بر آنها تحمیل شده، اجازه جهاد داده است، چرا که آنها مورد ستم قرار گرفته‌اند. (أُذِنَ لِلَّذِینَ یُقاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا).»[2]

پی‌نوشت:
[1]. خبرگزاری شبستان، «انجمن حجتیه و دامن زدن به اختلاف میان شیعه و سنی»
[2]. برگزیده تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی و جمعی از فضلا، تنظیم احمد علی بابایی،ج3، ص219 تهران: دارالکتب اسلامیه.