بهائیت و تصوف دارای آموزه‌های انحرافی بسیاری هستند؛ خداانگاری بزرگان، یکی از این آموزه‌‌هاست که به هیچ‌ وجهی با آموزه‌های اسلامی سازگار نیست.

یکی از اشکالات وارده بر انجمن حجتیّه این است که رهبران انجمن حجتیّه معتقدند باید ظلم زیاد شود تا حضرت مهدی عجّل‌الله‌فرجه ظهور فرمایند؛ اما رهبران و طرفداران انجمن می‌گویند اگر ما بر این عقیده بودیم، باید اجازه می‌دادیم تا بهائیت آزادانه فعالیت کند. در پاسخ می‌گوییم شاید برخی از آنان قائل به این نظریه نباشند؛ اما خواسته یا ناخواسته حاصل تفکرشان چیزی جز این نبوده است.

با وجود اینکه رهبران انجمن حجتیه، هدف از تأسیس انجمن را مبارزه با فرقه بهائیت اعلام کرده بودند، اما این مبارزه، کلیت نداشت و فقط محدود به یک قلمرو خاص (مبارزه علمی) بود؛ زیرا در زمان حکومت پهلوی، بسیاری از پست‌های اساسی و کلیدی حکومت، مانند وزارتخانه‌ها در تسلط وزرای بهائی بود، اما با این وجود، رهبران و طرفداران انجمن حجتیه، هیچ موضعی در قبال اقدامات حکومت پهلوی و انتصاب افراد بهائی در پست‌های اساسی کشور نمی‌گرفتند.

یکی از گروه‌هایی که در مباحث مهدویت مورد توجه قرار گرفته، گروهی به نام «انجمن حجتیه» است. مهم‌ترین و آشکارترین فعالیت انجمن، قبل از انقلاب، مبارزه با بهائیت بود. مبارزه با بهائیت، فلسفه وجودی انجمن را شکل می‌داد؛ با وجود اینکه بهائیت یک پدیده سیاسی و شبه جاسوسی بود و متقابلاً یکی از راه‌های مبارزه با آن، برخورد سیاسی بود؛ اما انجمن حجتیه هیچ اعتقادی به دخالت در امور سیاسی نداشت.

طبق اعتقاد اعضای انجمن حجتیه، انسان منتظر، انسانی صبور است که باید در مقابل ظلم برای لو نرفتن و پیشبرد کارهای خویش، تقیه را پیشه خود سازد. متأسفانه به تبع این نگرش و اعتقاد به تقیه، آنها مخالف هر نوع قیام در دوران غیبت‌اند؛ زیرا معتقدند قیام در زمان غیبت، ممکن است باعث تلف‌ شدن نیروها گردد.

یکی از فعالیت‌های ضد وحدت و جاهلانه انجمن حجتیه که به حق، کمر دین و مکتب اهل بیت (ع) را می‌شکند و موجب کشته شدن شمار زیادی از شیعیان شده است، تلاش در احیاء جشن روز نهم ربیع الاول است؛ در حالی‌که اتحاد امت اسلامی از خاستگاه‌‌های فکری، نظری، اقتصادی، سیاسی و اجتماعی فراوانی برخوردار است و همواره مورد تأکید امامین انقلاب بوده است.