پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب _ در کتاب مقدس یهودیت، علاوه بر فقرات مربوط به بشارت ظهور پیامبری از اهل قیدار که در کتاب اشعیای نبی مطرح شده،[1] فقرات دیگری نیز یافت می‌شود که به عقیده مسلمانان پیش‌گویی برای ظهور حضرت محمد(صلی‌‌الله‌علیه‌وآله) است.

در این فقرات مربوط به بشارت‌ها و پیش‌گویی‌ها نسبت به ظهور پیامبر که در تنخ، کتاب مقدس یهودیت وجود دارد، با ویژگی‌هایی روبه‌رو هستیم که به‌جز بر پیامبر آخرالزمان(صلی‌‌الله‌علیه‌وآله) با نبی دیگری قابل تطبیق نیست. در ادامه به دو مورد مهم آن اشاره می‌شود:

اول: وصیت حضرت موسی(علیه‌السلام) پیش از وفات در صحرای سینا:

در صحرای سینا، حضرت موسی(علیه‌السلام) پیش از وفات، وصیت‌هایش را به قوم بنی‌اسرائیل کرد و به ایشان از بعثت یک نبی بزرگ خبر داده است: «و خداوند به من گفت: آنچه گفتند نیکو گفتند، نبی‌ای را برای ایشان از میان برادران ایشان مثل تو مبعوث خواهم کرد و کلام خود را به دهانش خواهم گذاشت و هر آنچه به او امر فرمایم، به ایشان خواهد گفت؛ «و هر کس از کلامش اطاعت نکند، من از وی انتقام خواهم گرفت».(تثنیه، 18: 17_ 20)

اسرائيل فرزند اسحاق(علیه‌السلام) و اسحاق برادر اسماعيل(علیه‌السلام) است و هر دو فرزندان ابراهيم(علیه‌السلام) هستند. با توجه به اینکه تنها برادران بنی ‌اسرائیل، فرزندان اسماعیل‌‌اند و از میان فرزندان اسماعیل، تنها محمد بن عبدالله(صلی‌الله‌علیه‌وآله) پیامبر بوده است، از این رو تنها مصداق کامل این بشارت، پیامبر گرامی اسلام(صلی‌‌الله‌علیه‌وآله) است؛ زیرا وقتی می‌گوید نبی‌ای از میان برادران بنی‌اسرائیل، دیگر نمی‌تواند از خود بنی‌اسرائیل باشد و حضرت عیسی(علیه‌السلام) از بنی‌اسرائیل بود و تنها پیامبر گرامی اسلام(صلی‌‌الله‌علیه‌وآله) است که از میان برادران بنی‌اسرائیل یعنی بنی ‌اسماعیل ظهور کرده است.

سوم: راکب جمل بودن پیامبر اکرم(صلی‌‌الله‌علیه‌وآله):

از بشارت‌هایی که درباره پیامبر اسلام(صلی‌‌الله‌علیه‌وآله) در عهد عتیق وجود دارد، در این سخن اشعیای نبی یافت می‌شود: «و چون فوج سواران جفت‌جفت و فوج الاغان و فوج شتران را ببیند ... و اینک فوج مردان و سواران جفت‌جفت می‌آیند و او مزید کرده ...».(اشعیاء 21: 7_ 10)

گرچه در نگاه اولیه به این عبارت، شاید بشارتی به پیامبر اسلام(صلی‌‌الله‌علیه‌وآله) نباشد، اما وقتی به نسخه‌های اصلی کتاب مقدس مراجعه می‌کنیم، درمی‌یابیم که متن فارسی آن تحریف یافته است. در متن عبری و متن عربیِ چاپ روم سال 1671 میلادی که در سال 1875 تجدید چاپ ‌شده، به جای عبارت «فوج الاغان و فوج شتران» عبارت، «راکب حمار و راکب جمل» به کار رفته است. بدون شک راکب حمار به حضرت عیسی(علیه‌السلام) اشاره دارد؛ زیرا در اناجیل مکتوب است که حضرت عیسی(علیه‌السلام) سوار بر الاغ وارد اورشلیم شد.[2] راکب جمل نیز پیامبر اسلام(صلی‌‌الله‌علیه‌وآله) است که با شتر وارد مدینه شد.[3]

امام رضا(علیه‌السلام) نیز در بحث با سران ادیان بزرگ به همین فراز استناد کرده که یهودیان و مسیحیانِ آن زمان این را پذیرفتند و اعتراضی نکردند. آنان از پاسخ به استدلال‌‌های امام رضا(علیه‌السلام) در‌مانده و عاجز شدند.[4]

بنابراین با توجه به اینکه صفات و ویژگی‌های بیان شده در وصیت حضرت موسی(علیه‌السلام) و فقرات کتاب اشعیای نبی، قابل تطبیق بر پیامبر اکرم(صلی‌‌الله‌علیه‌وآله) است، از این رو تنها مصداق این بشارت‌ها، خاتم پیامبران حضرت محمد مصطفی(صلی‌‌الله‌علیه‌وآله) است.

پی نوشت: 
[1]. اشعیا، باب 42
[2]. متی، 21: 7؛ مرقس، 11: 7
[3]. ر.ک: محمدحسین طاهری آکردی، تاریخ و کلام یهودیت، قم: مرکز آموزش مجازی و نیمه حضوری، 1401، ص 127
[4]. شیخ صدوق، محمد بن علی، عیون اخبار الرضا، تهران: نشر جهان، ۱۳۷۸ش، ج ۱، ص ۱۶۴- ۱۶۷؛ همو، التوحید، قم: دفتر انتشارات اسلامی وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ۱۳۹۸ق، ص 417- 428