مکاتب اهل سنت
شفاعت، یکی از اصول مسلم اسلام است، که همه طوایف و فرق اسلامی به پیروی از آیات قرآن و روایات، آن را پذیرفته‌اند. حقیقت شفاعت این است که انسان گرامی که در نزد خداوند از قرب و مقامی برخوردار است، از خدای متعال خواهان بخشودگی گناهان و یا ارتقاء درجه انسانی دیگر گردد. البته شفاعت با شرایطی صورت می‌پذیرد.
برخی بر شیعیان خرده می‌گیرند که چرا شما شهادت ولایت حضرت علی را در اذان و آن هم در کنار شهادت به رسالت پیامبر، ذکر می‌کنید؟ و اینکه چرا در اذان اضافات به وجود آورده‌اید؟ اولا اینکه مقام حضرت در این حد است که به ولایت ایشان شهادت بدهیم و در ثانی اگر شیعیان به اذان چیزی اضافه کرده‌اند، پس الصلاة خیر من النوم چیست؟
خداوند متعال در سوره‌ی واقعه، می‌فرماید: «پیشگامان پیشگامند * آنها مقرّبانند * در باغ‌های پرنعمت بهشت جای دارند.» برخی با وجود این آیه عدالت صحابه را ثابت می‌کنند اما با نگاهی به آیات دیگر قرآن و منابع اهل سنت در تفسیر قرآن، ثابت می‌شود که منظور سبقت گرفتن به خیرات است نه در زمان و مصداق آن در اسلام امیرالمؤمنین میباشد.
برخی از پیروان اهل سنت بر خلاف دیدگاه علمای خویش ، معتقدند که جریان آتش زدن خانه حضرت زهرا سلام الله علیها ، افسانه و دروغی بیش نیست، چرا که با قبول این جریان باید امام علی علیه السلام را فردی - نعوذ بالله - ترسو فرض کرد.
نقل است علامه امینی در پاسخ یک عالم سنی که به عزاداری زیاد شیعیان اعتراض کرده بود پاسخی داده‌اند که هر چند مایه‌هایی از طنز و اغراق در آن است، اما با نگاهی به تاریخ چنین چیزی هیچ بعید نمی‌نماید.
برخی از افراد آیه‌ی 28 سوره‌ی کهف که در آن همراهی پیامبر با برخی از صحابه خواسته شده، را دلالتی بر عدالت صحابه می‌دانند و می‌گویند که نزول این آیه مربوط به عدالت صحابه است، اما در کتب خود اهل‌سنت علت نزول این آیه چیز دیگری آمده است و حتی خداوند برخی از این صحابه را در همین آیه، به دلیل اشتباه و خصلت‌های بدشان مذمت هم کرده است.
بعضی بر آنند که یزید را خلیفه مشروع نشان داده و قیام امام حسین علیه السلام را خروج علیه خلیفه مشروع جلوه دهند اما کسی که جنایات بزرگی در پرونده سیاه خود دارد چگونه می‌تواند مشروع باشد؟
علاقه مردم ایران نسبت به اهل بیت سابقه دیرینه ای دارد به همین سبب دشمنان ایشان که تاب تحمل این علاقه را نداشتند با استناد به برخی منابع تاریخی بر آن شدند تا شبهه حضور حسنین را در فتح ایران مطرح کرده و ایشان را در قتل عام ایرانیان مجرم معرفی کنند.
خداوند می‌فرماید: «پیشگامان نخستین از مهاجرین و انصار، و کسانی‌که به نیکی از آنها پیروی کردند، خداوند از آنها خشنود گشت، و آنها نیز از او خشنود شدند و باغ‌هایی از بهشت برای آنان فراهم ساخته، که نهرها از زیر درختانش جاری است؛ جاودانه در آن خواهند ماند.» برخی با استناد به این آیه درصدد اثبات عدالت صحابه هستند، که این‌طور نیست.
در برخی روایات، نسبت به حفظ پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم)، با احترام به اصحابش امر شده است. از پیامبر نقل شده که فرمود: «من را در حقّ اصحاب و دامادهایم مراعات کنید؛ زیرا کسی که مرا در حقّ آنان حفظ کند، خداوند او را در دنیا و آخرت حفظ خواهد کرد...» حال آیا این حدیث می‌تواند عدالت صحابه را ثابت کند.
برخی بر این باورند که آیه‌ی «تِلْكَ أُمَّةٌ قَدْ خَلَتْ لَها ما كَسَبَتْ وَ لَكُمْ ما كَسَبْتُمْ وَ لا تُسْئَلُونَ عَمَّا كانُوا يَعْمَلُونَ» دلالت بر این می‌کند که دخالت در امور صحابه جائز نیست و نباید هرگز در امور مربوط به آنان مداخله داشت. اما پاسخ: این آیه دلالت بر مقصود کسانی‌که به آن استدلال کرده‌اند، ندارد.
برخی درصدد دفاع از هند، مادر معاویه برآمده و می‌گویند: او در جاهلیت معروف به زناکاری نبوده است...! اما با قرائنی در روایات برخی از بزرگان اهل سنت، دیده می‌شود که هند مادر معاویه فردی بوده که کارهای زشت و ناپسند انجام می‌داده و معروف به زنا بوده است، با این وجود آیا هند مادر معاویه، زن پاک‌دامنی بوده است؟
برخی در صدد دفاع از ابوسفیان برآمده و ادعا می‌کنند که اسلامش پسندیده بوده و او فردی بسیار متدین و مومن بوده است، اما این‌چنین نیست؛ بخاری در کتاب خودش او را شخصی ذلیل و خوار می‌دانست و دیگر اینکه او بعد از خلافت خود سخنان کفرآمیز فراوانی می‌زد و وی نیز مورد لعن پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) بوده است.
ابن تیمیه از بنی امیه بسیار دفاع کرده و آنان را مدح نموده است. او می‌گوید: «همانا بنی امیه متولّی جمیع اراضی اسلام شدند و دولت در زمان آنان عزیز بود.» او در جایی دیگر نزول آیه (وَ الشَّجَرَةَ المَلعُونَةَ فِی القُرآنِ) را در شأن بنی‌امیه انکار کرده و این تفسیر را از تحریفات شیعه در قرآن بر شمرده است، اما خلاف آن ثابت می‌شود.