عبدالبهاء، با انتساب آموزه‌ی تساوی انسان‌ها به پدر خود، تمام بشر را مساوی دانسته و تقسیم انسان‌ها را به لحاظ عقیدتی، خطا پنداشته است. اما جالب آن‌که عبدالبهاء، بر خلاف ژست تبلیغاتی‌اش پست‌ترين بهائیان را برتر از بهترین غيربهائیان معرفی کرده است. اما آیا بهتر نبود که عبدالبهاء به عنوان پیشوایی به ظاهر الهی، دورویی را کنار گذارد؟

بر اساس دیدگاه عبدالبهاء، کودکان بهائی حق ورود به مدارس غیربهائی را ندارند. اما به راستی چگونه بهائیان می‌توانند با قرار دادن کودکان خود تحت آموزش‌های فشرده و شست‌شوی مغزی، از همان دوران کودکی، عملاً راه تحری حقیقت و انتخابی بی‌طرف را بر آن‌ها سد کرده و در عین حال خود را مبتکر شعار تحری حقیقت، تربیت واحد و اُلفت و محبت جلوه دهند؟!

نهاد رهبری بیت العدل در یکی از پیام‌های خود، در عین تصریح به صدور 77/000 اثر از پیشوایان بابی و بهائی، با طرح بهانه‌هایی نظیر مثمر ثمر نبودن این آثار و محدودیت منابع مالی و انسانی، از انتشار این آثار جلوگیری می‌کند. از این‌رو پرفسور جوآن کول با انکار این دلایل، انتشار تنها 5 درصد از آثار بهائی را بخاطر تعمُد بیت العدل دانسته است.

دومین پیشوای بهائیت، عبدالبهاء، با تقلید از آیه‌ی قرآنی مدعیست که در درگاه الهی مرد و یا زن بودن ملاک برتری نبوده و میزان، اعمال صالح است. این در حالیست که او، بر خلاف ادعای خود به نبود مرد و زن نزد خدا، مرد را جنس برتر دانسته که زنان می‌بایست خود را با آن تطبیق دهند! با این حال، چگونه این ادعاهای متناقض قابل توجیه است؟!

عبدالبهاء، با حکم الهی قصاص به مخالفت پرداخته و حق قصاص را از متعدی‌علیه و ولی‌دم ساقط دانسته است. این در حالیست که اولاً: قانون قصاص به عنوان عاملی بازدارنده، ضامن امنیت جامعه، اجرای عدالت و جایگزین انتقام کور است. ثانیاً: پیامبرخوانده‌ی بهائیت، صراحتاً از حکم قصاص نفس در برابر نفس و حتی قصاص نفس در برابر خانه سخن گفته است.

پیامبرخوانده‌ی بهائیت، بوسیدن دست دیگران را ممنوع و حرام اعلام کرده است. اما جالب است بدانیم، در حالی بوسیدن دست دیگران در بهائیت حرام اعلام شده که بوسیدن دست پیشوایان بهائی و ظالمین و قاتلین و متجاوزین، از این حکم استثنا شده است. آری؛ گویا تنها پیشوایان بهائی و منافع اربابان سلطه‌طلب آنان، از این احکام ساختگی مستثنی هستند.