پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ دومین پیشوای بهائیت، با انتساب آموزه‌ی وحدت و تساوی بشر به پدر خود، تمامی انسان‌ها را مساوی دانسته است: «جمیع بشر در نزد خدا یکسانند، حقوق‌شان حقوق واحده، امتیازی از برای نفسی نیست کلّ در تحت قانون الهی هستند مستثنائی نه...».[1] او همچنین در جایی دیگر، تقسیم انسان‌ها را به لحاظ عقیدتی اشتباه دانسته است: «چرا بگوئيم اين موسوی (: یهودی) است و او عيسوی (: مسیحی) است، اين محمّدی (: مسلمان) است، او بودايی است. اين‌ها دخلی به ما ندارد. خداوند همه را خلق كرده و تكليف ماست كه به كل مهربان باشيم».[2]
اما جالب آن‌که این پیشوای بهائی بر خلاف ژست تبلیغاتی خود، پست‌ترين بهائیان را برتر از بهترین غيربهائیان معرفی کرده است؛ همچنان که خلیل شهیدی (از مبلّغان بهائی) به نقل از عبدالبهاء می‌نویسد: «حضرت عبدالبهاء می‌فرمودند: یک كاكاسياه احباب (بهائی) بهتر از یک حوریه‌ی اغيار (غير بهائی) است. و نيز می‌فرمودند: بدِ بدِ احباء، بهتر از خوب خوب اغيار است».[3]
با این حال دیگر ادعای پوشالی وحدت عالم انسانی و تساوی نوع بشر در بهائیت چه معنا و مفهومی خواهد داشت؟! آیا بهتر نبود که عبدالبهاء دورویی را کنار گذاشته و سخنانی که خود به آن باور نداشته را به اسم بهائیت نشر ندهد؟!

پی‌نوشت:
[1]. احمد یزدانی، نظری اجمالی در دیانت بهائی، طهران: لجنه‌ی ملّی نشریات امری، 1328 ش، ص 33.
[2]. عباس افندی، خطابات، لانگنهاین آلمان غربی، لجنه‌ی ملّی نشر آثار امری به زبان‌های فارسی و عربی، 127 بدیع، ج 2، صص 285-284.
[3]. خلیل شهیدی، خاطرات خلیل شهیدی، بی‌جا: بی‌نا، بی‌تا، ص 152.