پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ نویسندگان بهائی، بی‌مبالاتی بهائیان را نسبت به احکام ساختگی بهائیت (تا زمان شوقی افندی)، بسیار فجیع توصیف کرده و جناب جورابچی اعتراف کرده است: «بهائیان در ایران... هنوز بدان پایه از بلوغ و کمال نرسیده بودند که خود را از قیود و شروط رسوم و عادات کهنه و دیرینه رها و آزاد سازند، هنوز حرمت و نهی و منع نوشیدن مشروبات الکلی و استعمال مواد مخدر از جمله تریاک و افیون، برای مثال و نمونه، مفهوم و معلوم نگردیده و هنوز تعدّد زوجات (: چند همسری) در میانشان متداول و مرسوم بود».[1] اما دو احتمال در علّت جهل و یا بی‌مبالاتی بهائیان، نسبت به احکام ساختگی پیشوایان بهائیت وجود دارد.
اول: جهل پیروان بهائیت نسبت به احکام ساختگی این فرقه، ثمره‌ی تقیه‌ی پیشوایان بهائی در تبیین احکام ساختگی‌شان بوده است. شاهد این مدعا آنست که بهاء و عبدالبهاء، همواره خود را مسلمان جا زده و حتی در نماز جماعت مسلمانان شرکت می‌کردند.[2] این در حالیست که در بهائیت، اساساً کتمان عقیده حرام بوده و مرتکبین آن بسیار مذمت شده‌اند.[3]
دوم: بی‌مبالاتی بهائیان از روی اقتدا به پیشوایان این فرقه بوده است. چرا که پیشوایان بهائی، از طرفی مشروب‌خواری را حرام اعلام کرده و از طرفی خود، مست مِی و باده بوده‌اند.[4] از سویی داشتن بیش از یک همسر را حرام دانسته [5] و از سویی دیگر پیامبرخوانده‌ی این فرقه، همسر دوم و سوم خود را پس از ادعای نسخ اسلام، به تزویج خود درآورد.[6] از طرفی استعمال مواد مخدر را حرام اعلام و از طرفی علی‌محمد باب، در شرکت ترانزیت مواد مخدر ساسون کار می‌کرد.[7]
بنابراین، جهل یا بی‌مبالاتی بهائیان نسبت به احکام ساختگی بهائیت، یا ثمره‌ی کوتاهی پیشوایان این فرقه در تبیین احکامشان و یا از جهت اقتدا به مدعیان دروغین بهائیت بوده است.

پی‌نوشت:
[1]. علائدین قدس جورابچی، شوقی ربّانی ولی‌امر بهائی، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 48.
[2]. ر.ک: شوقی افندی، قرن بدیع، ترجمه نصرالله مودت، نسخه‌ی الکترونیکی، ج 3، ص 318؛ جی. ای اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، منشورات دارالنشر البهائیه فی البرازیل: ترجمه: ع. بشیر اللهی، ه. رحیمی، ف. سلیمانی، 1988 م، ص 78.
[3]. ر.ک: جی. ای اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، ترجمه: ع. بشیر اللهی، ه. رحیمی، ف. سلیمانی، منشورات دارالنشر البهائیه فی البرازیل، 1988 م، ص 78.
[4]. ر.ک: عبدالحسین آیتی، کشف الحیل (3 جلدی)، تهران: بی‌نا، 1340 ش، ج 2، ص 168؛ همان، ج 3، ص 140.
[5]. ر.ک: حسینعلی نوری، ملحقاتی بر کتاب اقدس، نسخه‌ی الکترونیکی، صص 167-166.
[6]. ر.ک: م.ب، ز.م، ح.آ، آواز دهل (پژوهشی در تعالیم منسوب به میرزا حسینعلی نوری معروف به بهاءالله)، چاپ دوم، 1394 ش، صص 522-521.
[7]. ر.ک: حسن فسایی، فارسنامه ناصری، ج 2، ص 1132.