پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ عبدالبهاء در تعیین نظام رهبری پس از خود، دو رکن بیت العدل و ولی‌امر را تعیین کرده که اولی را مصون از خطا و دومی را رئیس عزل نشدنی این نهاد تعیین کرده است؛ همچنان که می‌خوانیم: «اما بیت عدل الّذی جعلهُ الله مصدر کلّ خیر و مصوناً مِن کلّ خطأ (: اما بیت العدلی که خدا آن را منبع هر خیری و مصون از هر اشتباهی قرار داده)، باید با انتخاب عمومی، یعنی نفوس مؤمنه تشکیل شود... و ولی امرالله رئیس مقدس این مجلس و عضو أعظم ممتاز لاینعزل و اگر در اجتماعات بالذات حاضر نشود، نایب و وکیلی تعیین فرماید».[1]
اما جالب است بدانیم که عبدالبهاء، در عین حالی که بیت العدل را مصون از خطا پنداشته و به نوعی مقام عصمت را برای این نهاد جعل کرده، با طرح صورت امکان گناه و خطای اعضای این نهاد، ولی امر را مسئول اخراج اعضای خاطی دانسته است: «و اگر چنانچه عضوی از اعضاء گناهی ارتکاب نماید که در حق عموم ضرری حاصل شود، ولی امرالله صلاحیت اخراج او را دارد. بعد ملّت شخص دیگری انتخاب نمایند».[2]
اما به راستی چگونه می‌توان مقام عصمت را برای اعضای بیت العدل جعل کرد و در عین حال، مسئولیت اخراج اعضای خاطی و گناهکار آن را به دیگری سپرد؟! از طرفی، حال که امکان خطا و گناه اعضای بیت العدل ثابت شد، با عقیم ماندن شوقی افندی و قطع سلسله‌ی ولی‌امرها در بهائیت، چه کسی مسئول رسیدگی به فساد اعضای این نهاد را بر عهده دارد؟! همچنین، با توجه به بودجه‌های کلانی که توسط بهائیان سرتاسر دنیا به بیت العدل در اسرائیل سرازیر می‌شود، در صورت تبانی و فساد دسته‌جمعی اعضاء، چه کسی مسئول رسیدگی خواهد بود؟!

پی‌نوشت:
[1]. اسدالله فاضل مازندرانی، رساله امر و خلق، نسخه‌ی الکترونیکی، ج 4، ص 305-304.
[2]. همان، ص 305.