خدای متعال در آیه 97 سوره یوسف، از شفاعت طلبی فرزندان حضرت یعقوب (علیه‌السلام) از آن حضرت سخن به میان آورده است؛ از آن جایی که مانعی در کار نیست، می‌توان به‌دست آورد که این آیه، علاوه بر مشروعیت طلب شفاعت از زندگان، هم‌چنین بر جواز طلب شفاعت از اموات نیز دلالت می‌کند.

وهابیون بسیاری از اعمال مشروع نظیر واسطه قرار دادن اولیاء الهی را ناقض اسلام دانسته و بدین سبب حکم به کفر بسیاری از مسلمانان داده‌اند! حال آن‌که با مراجعه به آثار عالمان اسلامی مشاهده می‌شود، بسیاری از بزرگان، برای حل مشکلات خویش، اولیاء الهی را واسطه بین خود و خدا قرار می‌دادند.

از مسائل تأسف‌بار جهان اسلام این است که برخی از گروه‌های منفور و منحرف، نام‌های مقدسی را یدک می‌کشند؛ به جریاناتی نظیر داعش، طالبان و القاعده، «گروه‌های جهادی» می‌گویند! این نام گذاری‌ها قطعا در بلندمدت موجب کاهش ارزش این عناوین مقدس خواهد شد. پس ضرورت دارد آنان را «گروه‌های تکفیری مسلح» بنامیم.

وهابیونی هم‌چون صالح بن فوزان معتقدند طلب شفاعت از اموات، امری جاهلی به‌حساب می‌آید؛ حال آن‌که مشروعیت طلب شفاعت از اموات، ریشه در آیات و روایات متعددی دارد و طبق تصریح علمای اسلامی، طلب شفاعت از صالحین به‌صورت مطلق (اعم از زنده یا مرده بودن صالح)، یکی از امور رایج میان انبیاء عظام و سلف امت بوده است.

وهابیت، طلب شفاعت از اموات را به این دلیل که دعا وعبادت غیرالله است، ممنوع دانسته‌اند؛ حال آنکه اگر طلب شفاعت از اموات، دعای غیرالله است، چنین درخواستی از زندگان نیز باید ممنوع باشد. همچنین طلب شفاعت از اموات، از امور رایج میان مسلمانان ادوار مختلف بوده است.

درآیین وهابیت، طلب شفاعت از زندگان در این دنیا وهمچنین طلب شفاعت در روز قیامت، مشروع به‌حساب می‌آیند؛ تنها نوعی از طلب شفاعت که وهابیون با آن مخالفند، طلب شفاعت از اولیاء الهی است که از دنیا رفته‌اند، حال آنکه ادله و مویدات فراوانی بر مشروعیت طلب شفاعت از اموات دلالت دارد.