دین مبین اسلام، به عنوان یکی از تعالیم اساسیش، هماره بشر را به تعقل و تدبر و استفاده از این نعمت الهی در مورد آیات و نشانه‌های الهی و حتی تعالیم به جامانده از نبی مکرم اسلام (ص) دعوت کرده است. نعمتی که سلفیان به تقلید از ابن تیمیه آن را نادیده گرفته و با عقل گریزی در واقع قصد دارند با تکیه بر خرافات به دفاع از توحید بپردازند.

طبیعی است که برای خدای وهابیت، باید جا، مکان و خانه‌ای برای سکونت نیز در نظر گرفت تا شاخصه‌های جسمانیت کامل گردد. از این‌رو بخاری از ابوهریره روایت کرده: «از پروردگارم برای ورود به خانه او اجازه می‌گیرم، به من اجازه ورود داده، چون او را می‌بینم به سجده افتاده، سرانجام به من اجازه داده می‌شود که گروهی را شفاعت کنم.»

از جمله مسائلی که میان مسلمانان و وهابیان در آن اختلاف شدید وجود دارد، مساله‌ی تفاوت قائل شدن بین ولی خدا در حال حیات و ممات است. وهابیان می‌گویند توسل به ولی خدا در حال حیات اشکالی ندارد ولی در حال ممات، شرک محسوب می‌شود، در حالی‌که اهل سنت می‌گویند اگر کسی بین این دو حال تفاوت قائل شود، خود به طریق اولی مشرک خواهد بود.

صفاتی که ثبوت آن‌ها موجب نقص خداوند می‌شود، صفات سلبی است. از جمله صفات سلب شده از خداوند مفهوم جسم داشتن است، از طرفی ما می‌بینیم که در روایات موجود در صحاح ستّه صفاتی برای خداوند نام برده می‌شود که منشأ آن جسم است خدایی که می‌خندد، خدایی که تعجب می‌کند. مگر نه این است که منشاء تعجّب و خنده، عدم آگاهی نسبت به موضوعی می‌باشد؟

هستند کسانی که به دلیل اطلاع کم از معتقدات و مبانی اعتقادی فرق و مذاهب مختلف، بعضا یک فرقه را به دلیل شباهت اندکی که با فرقه‌ی دیگر دارد، به آن ملحق می‌کنند. از جمله‌ی این موارد ملحق کردن دیوبندیان به وهابیت است. در حالی که تفاوت میان این دو گروه بسیار زیاد است مثلا وهابیان نداء غیر الله را شرک و دیوبندیان آن را جایز می‌دانند.

از همان صدر اسلام، تاکنون همیشه بودند، کسانی‌که با اهداف و انگیزه‌های خاصی در پی تغییر در باورهای ثابت مسلمانان، بوده‌اند. از این میان می‌توان به عقاید ابن تیمیه در از بین بردن شعائر و محو آیین‌های اسلامی و شرعی مثل زیارت قبر پیامبر (ص) اشاره کرد، که یافعی شافعی می‌گوید این از زشت‌ترین نظرات ابن تیمیه بوده است.