پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از جمله مسائلی که میان مسلمانان و وهابیان در آن اختلاف نظر شدید وجود دارد، این مسئله‌ی مهم است که، وهابیان بین فرد زنده و مرده، در مسائلی چون توسل[1]، استغاثه، و یا طلب شفاعت، تفاوت قائل می‌شوند. یعنی می‌گویند: اگر شما به پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) که در حال حیات است متوسل شوی، یا این‌که در زمان حیات آن حضرت، از ایشان طلب شفاعت کنی، مشکلی با مساله‌ی توحید به‌وجود نمی‌آید و این مساله جایز است.
اما اگر کسی همین اعمال را، دقیقاً در زمانی که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و اولیاء الهی (علیهم السلام) از دنیا رفتند، انجام دهد، به واسطه‌ی انجام چنین عملی، مشرک شده، بنابراین این شخص متهم به کفر و خروج از دین می‌گردد.
اما جالب است بدانید که اهل سنت، هرگز به این مساله معتقد نیستند،[2] از نظر آن‌ها بین یک شخص مرده و زنده، در جواز چنین مسائلی، تفاوت وجود ندارد، چرا که می‌گویند: ما برای هیچ شخصی، خواه از پیامبران باشد، یا از اولیاء الهی، تاثیر مستقل در عالم، قائل نیستیم و موثر واقعی در عالم، خود خداوند است. لذا نبهانی که بزرگان اهل سنت است، می‌گوید اگر کسی بگوید که توسل به ولی خدا، در حال حیات او جایز است، و در حال ممات خیر، مثل این است که بگوید: ولی خدا در حال حیات، تاثیر استقلالی دارد و در ممات دیگر فاقد آن است، و کسی‌که قائل به این نوع تاثیر باشد، قطعا مشرک است.[3]
نتیجه این‌که طبق کلام جناب نبهانی، وهابیان که سردمدار چنین عقایدی در تمایز قائل شدن، بین فرد زنده و مرده هستند، مصداق شماره‌ی یک این شرک خواهند بود، و اگر قرار باشد، کسی از دایره‌ی اسلام خارج شود، کسی جز خود ایشان، مصداق آن نخواهد بود.[4]

پی‌نوشت:

[1]. تفاوت توسل به شخص زنده با مرده.
[2]. مشروعیت توسل به زنده و مرده در صحیح بخاری.
[3]. نبهانی، یوسف بن اسماعیل، شواهد الحق فی الاستغاثه بسید الخلق، ص 118، دارالکتب العلمیه، بیروت، 1971م.
[4]. وهابی: پیامبر زنده می‌تواند شریک خدا باشد!