برخی از بزرگان صوفیه قرن سوم که از جمله آنها حمدون قصار است به تصوف اشکال کرده و تصوف زمان خود را متهم به نفس پرستی کرده و معتقد است پیشینیان او برای عزت اسلام سخن می‌گفتند و در دوره او دنیا پرستی و نفس پرستی جای خود را گرفته است. همین امر از انتقادات صوفیه به جریان تصوف است که به مرور زمان بر انحرافات ایشان افزوده شده است.

برخی از بزرگان صوفیه شریعت را فقط یک عادت فرض کرده، که صوفی واصل دیگر به آن نیاز ندارند. برخی دیگر از بزرگان صوفیه شریعت را عملی ظاهری و صوری می‌دانند، چنانچه دکتر غنی محقق شهیر صوفی، در کتب خود به این مسئله اشاره می‌کند که صوفی پخته میل ندارد خود را به زنجیرهای قوانین شرع و آداب و عادات مصنوعی اجتماع و اخلاق مصنوعی عرفی مقید سازد!

سران تصوف کراماتی را برای بزرگان خود نقل می‌کنند مبنی بر روزه‌دار بودن و عبادت برخی از این اشخاص در ایام شیرخوارگی و کودکی، چنانچه معتقدند که عبدالقادر تمام ماه رمضان را در ایام شیرخوارگی روزه بود و تا شب شیر نمی‌خورد. کراماتی که به افسانه شبیه است و برای هیچ پیامبری هم گفته نشده است.

صوفیان تفکر و یاد خدا را یکی از علل شریعت‌گریزی و ترک عبادت می‌دانند و معتقدند که باطن عبادت همان تفکر است که کار دل است و آن را جایگزین عبادت می‌دانند و با وجود تفکر، شخص سالک را از عبادات ظاهری بی‌نیاز می‌دانند.

با توجه به آیات مختلف در زمینه اطاعت از ائمه‌ی معصومین (علیهم‌السلام) و همچنین سفارش پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) به اطاعت و محبت به خاندان خود، که راه نجات انسان‌ها را در تمسک به قرآن و اطاعت از اهلبیت دانسته‌اند، عده‌ای از سران صوفیه اطاعت از اهلبیت و اخذ معارف از آنان را نادرست خوانده و خود را برتر از ائمه معصومین (علیهم‌السلام) دانسته‌اند.

سران تصوف به دنبال کرامت‌سازی برای مشایخ خود، به برخی از آیات قرآن استناد کرده که در وصف اولیای خدا نازل شده و به همین دلیل دست به تشابه سازی زده و مشایخ خود را همانند اولیای خدایی که در قرآن نام آنها آمده است دانسته‌اند.