پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از حربه‌های که صوفیه از آن استفاده می‌کنند، حربه تحریف و توجیه سخنان و عقاید بزرگان خودشان است. عالم بزرگ شیعه محمدعلی کرمانشاهی درباره واکنش صوفیه نسبت به انتقاد، به شعر مولوی که در آن امام حسین (علیه السلام) را به خاطر حضور در کربلا مذمت کرده است می‌گوید: «برخی می‌گویند مراد مولوی از حسین(علیه السلام) در شعرش که گفته:
کور کورانه مرو در کربلا
تا نیفتی چون حسین اندر بلا
حصین بن نمیر است که از لشکر یزید و عمر بن سعد بود و در کربلا با حضرت امام حسین (علیه السلام) جنگ نموده است و منظور، امام حسین (علیه السلام) نیست. این تأویل بسیار غلطی است زیرا انتخاب حصین بن نمیر از میان آن اشقیاء برای اثبات این مدعا بی‌صورت و بی‌جهت است. دیگر اینکه حسین در شعر مولوی به "سین" است به‌اتفاق نسخه‌ها و حصین بن نمیر به "صاد" است به اجماع کل کتاب‌ها، از کتب اخباریه و رجالیه و تواریخ خاصه و عامه.»[خیراتیه، ج 2، ص 208] همچنین امام حسین (علیه السلام) بود که دچار بلا و مصیبت شد چنانچه در شعر آمده نه حصین بن نمیر. درواقع این توجیه صوفیان توجیه و تحریفی ناشیانه و از سر اجبار است تا از آشکار شدن انحرافاتشان و موضع‌گیری بزرگان صوفیه نسبت به ائمه اطهار (علیهم السلام) جلوگیری شود. اما با کارساز نشدن این توجیه و تحریف، در چاپ‌های اخیر، این شعر از کتاب مثنوی معنوی یا تغییر پیداکرده یا اینکه حذف شده است. اما این شعر در چاپ‌های قدیمی این کتاب موجود است.

پی‌نوشت:
بهبهانی (کرمانشاهی)، محمدعلی، خیراتیه، نشر انصاریان، قم، 1371 ه‌ق، ج 2، ص 208