علی‌محمد باب، ظهور موعود پس از خود را بین 1511 تا 2001 سال بعد از ظهور خود دانسته است. اما حسینعلی نوری تنها چند سال پس از مرگ باب، مدعی نسخ آیین او شده و مسلک بهائیت را تأسیس نمود. از این‌رو عزیه نوری در رد ادعای حسینعلی نوری، می‌پرسد که چگونه خدای حکیم، پیش از اجرایی شدن عمده‌ی احکام باب، اقدام به نسخ آیین او فرموده؟!

مبلّغان فرقه‌‌ی بهائیت، در راستای توجیه عجز پیامبرخوانده‌ی خود از انجام معجزه، پس از انکار حجیت اعجاز بیانی قرآن، به دلیل غیرقابل درک بودن آن برای همگان، پذیرش این نوع اعجاز را تقلیدی باطل دانستند. اما این نوع رجوع جاهل به عالم، در موضوعات است نه در اصول اعتقادی که به گفته‌ی گلپایگانی، مورد اشکال قرار گیرد.

مبلّغان بهائی پس از پذیرش اعجاز بیانی قرآن، مدعی شدند که این اعجاز مختص ادیبان بوده، حال آن‌که خدای تعالی برهان خود را فراگیر معرفی نموده است. اما در پاسخ به این ادعا باید گفت که باور مردم نسبت به معجزه‌ای خاص در سایه‌ی تأیید اهل فن، ضرری به حجیت آن وارد نخواهد کرد. بعلاوه آن‌که اعجاز قرآن تنها منحصر به اعجاز بیانی آن نیست.

پیشوایان بهائیت در راستای انکار معاد موعود اسلام (و همچنین ادیان الهی)، مدعی‌اند که فهم مسلمانان از آیات قرآنی قیامت، اشتباه بوده است. این در حالیست که حتی با نادیده گرفتن وضوح و صراحت غیرقابل تأویل آیات معاد جسمانی و بر فرض پذیرش ابهام آنان؛ با مراجعه به مفسران حقیقی قرآن درمی‌یابیم که آیات قیامت، اشاره به معاد جسمانی دارند.

پیشوایان بهائیت، ادعای نوع‌دوستی و وحدت عالم انسانی را یکی از مهم‌ترین اهداف خود معرفی نموده و در این راستا، هرگونه جنگ را ممنوع دانسته‌اند. این در حالیست که پیشوای این فرقه، چندی پس از اتمام جنگ جهانی اول، از سوختن انسان‌ها در آتش جنگ ابراز خوشحالی کرده و تنها مصون ماندن بهائیان از آسیب‌های این جنگ را کافی دانسته است.

نویسندگان بهائی برای توجیه عجز پیشوایان خود از ارائه‌ی معجزه، به انکار معجزات پیامبر اسلام روی آورده‌اند. این در حالیست که در کنار ذکر 1000 معجزه برای ایشان؛ خداوند متعال، معجزات پیامبران الهی را مقدم بر کتاب آسمانی ایشان دانسته است. چرا که در ابتدا می‌بایست مردم راستگویی پیامبر را باور کنند، سپس به سفارشات کتاب او گردن نهند.