جریان انقلابی به رهبری امام خمینی (ره) در مبارزه‌ی خود با بهائیت، سه مشخصه را دنبال می‌کرد: 1. این جریان در اصل به دنبال مبارزه با استعمار بود و از این طریق مبارزه‌ی با بهائیت را به پیش می‌برد. 2. این جریان بهائیت را بیشتر به چشم یک حزب و نه فرقه‌ی مذهبی می‌دید. 3. این جریان به دنبال افشای ابعاد عملکرد بهائیت در زمینه‌های گوناگون بود.

در روزهای اخیر پیامی هشدارآمیز در گروه‌های بهائی انتشار یافت که بهائیان را از گفت و گو با منتقدین بهائیت، به بهانه‌ی هک و تهدید باز می‌داشت. اما به راستی اگر بهائیت به حقانیت خود ایمان دارد، چرا بر خلاف شعار حقیقت جویی‌اش؛ با توسل به دروغ‌های بچگانه، سعی در جلوگیری از پیوستن پیروانش به شبکه‌های نقد و بررسی بهائیت دارد؟!

کانال تبلیغی خبری بهائیت در گیرودار آشوب‌های اخیر (دی ماه 96)، به انتشار پیام بیت‌العدل در سال 1382 پرداخت. این پیام حاوی نکاتی است (از جمله: 1. دورویی بهائیت در ماجرای رژیم پهلوی 2. دخالت در سیاست و انگیزه‌دهی به ادامه‌ی آشوب‌ها 3. معرفی پیامبرخوانده‌ی بهائیت به عنوان تنها راه نجات ایران و...) که به بررسی آن‌ها می‌پردازیم.

کمیسیون بین المللی آزادی مذاهب آمریکا، خواهان آزادی فوری زندانیان بهائی و کاهش فشار بر بهائیان این کشور شد. اما تلاش برای آزادی بهائیان در یمن در حالی صورت می‌گیرد که با محاصره‌ی این کشور توسط نیروهای ائتلاف عربی، این کشور به زندانی 24 میلیونی بدل شده و نیروهای متجاوز با سلاح‌های آمریکایی، به قتل‌عام و نابودی یمن مشغولند!

مبلّغان بهائی، با استدلال به کتاب «ظهورالحق» مدعی شدند امیرکبیر پیش از شهادت، از سرکوب بابیان پشیمان شده بود. اما جالب است بدانیم که مستند این ادعا، تنها در کتُب مبلّغان بهائی ذکر شده که بطلان آن واضح است. بعلاوه آن‌که کدام عقلی خواهد پذیرفت که میهن‌پرستی چون امیرکبیر، از سرکوب عوامل نابودی کشور و قتل خود، پشیمان گردد؟!

پس از بروز ادعاهای علی‌محمد شیرازی مبنی بر مهدویت و نبوت، فتنه‌ها و آشوب‌های متعددی به نام او در کشور صورت گرفت. این آشوب‌ها که به سه جنگ داخلی نیز منجر شد، با هدف ایجاد نفاق درونی به نفع قدرت‌های خارجی پیش می‌رفت. از این‌رو صدرأعظم لایق ایرانی، به تبعید و سپس اعدام عامل فتنه فرمان داد و نزد بهائیان منفور و ملعون گشت.