پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ تشکیلات بهائیت در شبکه‌های مجازی خود، با تحریف روایتی از پیامبر گرامی اسلام (صلّی الله علیه و آله) در خصوص برخورد با بدعت‌گذاران در دین، مسلمانان را در به کارگیری تهمت و دشنام نسبت به آنان متهم کرد.
اما جالب است بدانیم، بهائیانی که کنون مسلمانان را به تهمت و دشنام نسبت به مخالفینشان متهم می‌کنند، گویا از فرهنگ فحاشی پیشوایانشان بی‌اطلاع هستند.
آری؛ پیشوایان بهائی به صرف شنیدن بوی مخالفت حتی از نزدیکان خود، آنان را در معرض تهمت‌ها و فحاشی‌های بی‌نظیر خود قرار داده‌اند. همچنان که شوقی افندی در لوح قرن، عموی مادری خود را همواره با القاب و الفاظی که در بهائیت از هر فحشی بدتر و تحریک‌کننده‌تر است (همچون حَطب اَکبر، مرکز نقض، سالار نقض، ناقض اکبر و قطب شقاق)، خطاب قرار داده است.[توقیعات مبارکه، صص 189-146-136-119-117-108]
همچنین وی، با اطلاق عناوینی چون «شعاع بی‌نور» بر میرزاشعاع (پسر عموی مادری خود)، محمدعلی و اتباعش را «فئه نقض و ضلال» و «ناقضین پُرکین» خطاب می‌کند.[بدایع الآثار، ج 1، ص 322-321؛ گوهریکتا، ص 183-176]
این‌ها همه در حالیست که بهائیان، هرگونه به کارگیری فحش و ناسزا را در آیین خود، حرام می‌شمارند![بهاءالله و عصر جدید، ص 99]

پی‌نوشت:
شوقی افندی، توقیعات مبارکه، (لوح قرن احبّاء شرق نوروز 101 بدیع)، مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 123 بدیع، 189-146-136-119-117-108.
محمد زرقانی، بدایع الآثار، نسخه‌ی الکترونیکی، ج 1، ص 322-321.
روحیه ماکسول، گوهریکتا،  ترجمه‌ی ابوالقاسم فیضی، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 183-176.
ج. ای. اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، ترجمه‌ی: ع. بشیر الهی، هـ. رحیمی، ف سلیمانی، برزیل: انتشارات دارالنشر البهائیة، طبع 1988 م، ص 99.