عقد اخوت و برادری در میان مسلمانان دو مرتبه انجام شد، بار اول در مکه در میان مهاجران (مسلمانان مکه)، و بار دوم در مدینه میان انصار و مهاجر، و در هر دو مرتبه پیامبر اکرم، امیرالمؤمنین را به عنوان برادر خود در دنیا و آخرت برگزید.
الاستیعاب، ابن عبدالبر، دار الجیل، بیروت، لبنان، ج3 ص1098.

حدیثی جعل کرده‌اند که پیامبر فرمود: «اگر بنا بود شخصی را برای خود به دوستی برگزینم، هر آینه ابوبکر را به دوستی برمی‌گزیدم، ولی دوستی، همان برادری و اخوت در اسلام است.» اگر این حدیث ساختگی نیست، پس چرا عایشه طی یک جریانی، با پرخاشگری به پیامبر عرض کرد: «(ابوبکر منتظر اجازه گرفتن به داخل منزل پیامب

در قضیه ابلاغ سوره توبه، پیامبر ابوبکر را فرستاد، اما بلافاصله به دنبال او حضرت علی (علیه‌السلام) را روانه کرد تا ایشان، آن سوره را برای مردم قرائت کند.

ابن‌حجر عسقلانی در شرح کتاب صحیح بخاری ذیل واقعه صلح حدیبیه و محو نکردن لقب رسول الله از صلح‌نامه، می‌گوید:
«به خدا سوگند، محو نکرد رسول الله را و گویا این‌که علی فهمید که دستور پیامبر بر حذف رسول الله، جدّی و واقعی نیست، فلذا امتناع کرد از دستور پیامبر...»

فرمايش پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) «فاطمة بضعة منی» درباره حضرت زهرا (سلام‌الله‌عليها) به مناسبت‌های مختلفی بيان شده است.

ابن‌قیم فضائل غلوآمیز عجیبی را در مورد ابن تیمیه می‌گوید: «من شاهد زیرکی ابن‌تیمیه بوده‌ام، در حالی‌که عجایبی که او دارا بود و من مشاهده نکردم، بسیار بیشتر و بزرگ‌تر از دیده‌های من بود؛ اگر بنا باشد همه‌ی آن‌ها گفته شود، کتاب بزرگی می‌شود.