از جمله مباحثی که فقها و متکلّمان مطرح کرده‌اند این است که آیا بیعت مردم با شخصی به عنوان حاکم اسلامی، بیعت اهل حلّ و عقد و یا حتّی دو یا یک نفر، به حکومت آن شخص مشروعیت می‌بخشد یا اینکه مشروعیت حکومت هر شخص، از آن‌جا که حاکمیت و حکومت بالاصاله از برای خداست، باید از جانب خداوند با واسطه یا بدون واسطه ثابت شود و بیعت مردم در حقیقت التزامی عملی از جانب آنان است. که در این مقاله به بررسی بیشتر این موضوع می‌پردازیم.

یکی از مسائل مورد اختلاف بین اهل‌سنت و شیعۀ امامیه، اطاعت از امام و حاکم جائر و فاسق و ظالم است؛ آیا اگر خلیفه فاسق بود یا فاسق شد از خلافت عزل می‌شود؟ و آیا می‌توان علیه او قیام کرد یا خیر؟ اجماع اهل‌سنت بر این است که سلطان با فسق از خلافت عزل نمی‌شود...

یکی از مسائل اختلافی بین اهل‌سنت و شیعه این است که اهل‌سنت معتقدند: امامت و خلافت به اموری از جمله عهد و استخلاف منعقد می‌شود؛ به این معنا که اگر خلیفه پیشین کسی را برای بعد از خود به عنوان امام و جانشین معین کند و بر او عهد نماید، امامت او مشروع می‌گردد، خواه از جانب خداوند مأذون باشد یا خیر. که در این مقاله به بررسی این مسأله می‌پردازیم.

شیعۀ امامیه ولایت را مقام قرب الهی می‌داند که به سبب آن انسان کامل به مقام ولایت می‌رسد، و از آثار آن ولایت، امامت و رهبری جامعه در مسائل سیاسی و دینی است. ولی اهل‌سنت چنین مقامی را برای غیر از پیامبر ( صلی الله علیه و آله و سلم ) قائل نیستند و برای آن ضرورت نیز نمی‌بینند، آنان امام را در حدّ یک رئیس جمهور که تدبیر امور جامعه به دست اوست می‌دانند، لذا شرط عصمت را از امام حذف کرده‌اند. که در این مقاله به این مسأله می‌پردازیم.

سفیان روایت می‌کند: به امام صادق علیه السلام گفتم: فدایتان شوم، شخصی از نزد شما می‌آید که به کذب و دروغ‌گویی معروف است و از شما حدیث روایت می‌کند و ما نسبت به او کراهت داریم. پس امام صادق علیه السلام فرمود: آیا می‌گوید که من گفته‌ام شب روز است و یا روز شب است؟ گفتم: خیر. فرمود: حتی اگر گفت که من آن را گفته‌ام، آن را تکذیب نکن که اگر تکذیب کنی بدرستی که مرا تکذیب کرده‌ای...

در طول تاریخ افراد یا گروه‌هایی بوده‌اند که در حقّ پیامبران و اولیای الهی غلوّ کرده‌اند و این امکان ناپذیر است، ولی مع الأسف در مواردی در کلمات مغرضان و معاندان و جاهلان می‌بینیم که این عنوان را به شیعۀ امامیه نسبت داده‌اند؛ برای نمونه احمد امین مصری می‌نویسد: « غالیان شیعه در حقّ علی به این اکتفا نکردند که او افضل خلق بعد از پیامبر ( صلی الله علیه و آله و سلم ) و معصوم است، بلکه برخی از آنان قائل به الوهیت او شده‌اند ».