هر اندیشه و تفکری خواه برخاسته از مبانی دینی باشد و یا برگرفته از تفکر غیر دینی، ناچار است درباره هستی موضع‌گیری مشخصی داشته باشد و تبیین کند که دیدگاه او درباره دنیا و ماوراء و امور دیگر هستی شناسانه چگونه است.
تفکر سلفی‎گری نیز از این قاعده خارج نیست. برخلاف تصور اولیه از گروه‎های سلفی که باید اندیشه‌ای به غایت ماورائی و در پی اثبات غیب باشند، اما جریان سلفی در حوزه هستی‌شناسی به شدت حس‌گرا است. لذا در توجیه موجودات ماورائی، دچار مشکلات بسیاری هستند و چون نمی‌توانند منکر خداوند بشوند، پس از او حقیقتی مادی و حسی تصور می‌‍‌‌کنند. 
ابن تیمیه در این‌باره می‌گوید: «و اما اثبات موجود قائم بنفسه لا يشار اليه ولا يکون داخل العالم ولا خارجه، فهذا مما يعلم العقل استحالته ... و بطلانه.»
«اثبات موجودی قائم به نفسه که نتوان به او اشاره کرد و نه داخل عالم باشد و نه خارج عالم، این حقیقتی است که عقل، استحاله آن را فهمیده و بر بطلان آن حکم می‌کند.»
احمد بن عبدالحلیم ابن تیمیه، «منهاج السنة النبویة»، ج2، ص334، سعودی، ریاض، انتشارات ملک فهد، 1414
مقاله: «سلفی گری و هستی شناسی»
این عکس برای «جریان سلفی که در حوزه هستی‌شناسی به شدت حس‌گرا است» می‌تواند مورد استفاده قرار بگیرد.