بهائیان مدعی‌اند که از دینی الهی، کامل، جامع و پاسخ‌گوی نیازهای امروز بشر برخوردارند، اما با توجه به تلخیص و تعدیل احکام کتاب اقدس توسط شوقی‌افندی، ثابت می‌شود که یا بهاءالله پیامبر الهی نیست که اشتباهاتی در کتابش آورده، یا اقدس من‌درآوردی است و یا شوقی، مؤمن به بهاء نبوده و با تلخیص کتابش به او و جامعه بهائی خیانت کرده است.

با توجه به این‌که یکی از آموزه‌های بهائیان، تطابق دین با عقل و علم است، احکامی در کتاب «بیان» علی‌ محمد شیرازی که او را «من یظهره الله» می‌نامند، یافت می‌شود که نه علمی است و نه عقلانی. این در حالی است که مبلغان بهائی برای فرار از این مخمسه می‌گویند که کتاب بیان نسخ شده است، غافل از این‌که بهاءالله قائلین نسخ بیان را لعن کرده‌ است.

بهائیان مدعی‌اند که مسلمان واقعی و پیروان راستین حضرت محمّد (صلّی ‌الله علیه و آله) ما هستیم. این در حالی است که ایشان مبنای یک بام و دو هوایی را اتخاذ کرده‌اند؛ چرا که از یک سوی مدعی پیروی از پیامبر گرامی اسلام هستند و از سویی دیگر، سخنان وی را که در غالب آیات و روایات، اشاره به خاتمیت سلسله‌ی پیامبران پس از او دارد، نمی‌پذیرند.

شخصی بهائی ملقب به بدیع، با خدا خواندن رهبر بهائیت، از مقرّبان او قرار می‌گیرد، این در حالی است که سیره‌ی انبیاء الهی و جانشینان‌شان همواره بر مبارزه با غالیان در حق‌شان بوده است، اما رهبران این فرقه، نه تنها خود را خدا خوانده، بلکه حتی کسانی را که این ادعای باطل را در مورد ایشان به کار می‌بردند، نیز مورد تکریم خود قرار می‌دادند.

حسینعلی نوری خود را خدا می‌داند و بهائیان رو به قبر او نماز می‌خوانند. وی هدف از خلقت را نیز لقاء خود معرفی کرده و مردم را به خویشتن دعوت می‌نماید، به‌گونه‌ای که اگر کسی وصال او را نطلبد و او را قبول نداشته باشد، اگر چه هزار سال هم تحصیل کرده باشد، باز هم بی‌سواد و جاهل است و از فیض لقاءالله محروم.

کسی که با قواعد عربی آشنا باشد، می‌تواند اشکالات موجود در کتب مقدس بهائیان را پیدا کرده و حتی این موضوع به حدی جالب است که بهائیان بعد از بهاءالله به کتب مقدس و معجزه‌ی ایشان دست برده و غلط‌های آن را اصلاح نموده‌اند. البته میرزا حسینعلی برای فرار از این اتهام دست خود را پیش گرفته و می‌گوید: کلام من میزان برای صحت قواعد علوم است.