پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بهاءالله برای پیشبرد اهداف و حفظ مریدان خود، مجبور بود همه تعصبات و به خصوص تعصب نسبت به دین را در بین مریدان خویش کم‌رنگ کند، به طوری که یکی از تعالیم دوازده‌گانه‌اش را ترک تعصبات جاهلی نام‌گذاری کرد.
به خوبی روشن است که اگر تعصب و غیرت دینی کنار برود، دیگر هر کسی می‌تواند هر دینی را که با امیال نفسانی‌اش سازگارتر باشد، برگزیند و هر جا که احکام و دستورات آن مخالف میلش بود، آن را ترک کرده و به آیین دیگری متمایل شود. اساساً هر آیینی به جز ادیان ابراهیمی در عالم قد علم کرد، احکام خود را بر اساس میل انسان‌ها صادر نمود، نه رضایت خدوند، همین امر باعث پیدایش و رواج آیین‌ها و فرقه‌هایی همچون بهائیت شده است.
بر همین اساس است که بهائیان وجود تعصبات را نابود کننده  بنیان انسانی می‌دانند و عبدالبهاء درباره تعصبات چنین می‌گوید: «تعصّب دینی و تعصّب جنسی و تعصّب وطنی و تعصّب سیاسی سبب جدال است و هادم بنیان انسانی. باید جمیع این تعصّبات را ترک نمود.» [1]
آن‌ها برای اینکه بتوانند اظهار وجود کرده و خود را اثبات کنند، باید همه کتب مقدس را زیر سؤال ببرند، خاتمیت را نفی کنند و غیرت دینی را کم‌رنگ نمایند.
به همین دلیل در کتاب اقدس آمده: «ايّاکم ان يمنعکم ذکر النّبيّ عن هذا النّبأ الاعظم (بند ١٦٧) جمال مبارک اهل بصيرت را انذار می فرمايند که مبادا استنباطات و تعبيراتشان از کتب مقدّسه باعث احتجابشان از مظهر الهی گردد. محبّت و تعلّق شديدی که مؤمنين به مؤسّس دين خود دارند، سبب شده که ظهور او را آخرين ظهور الهی بدانند و در نتيجه اين تصوّر امکان ظهور پيغمبر بعد را انکار نمايند، چنان‌که ملل يهودی و مسيحی و مسلمان همين اعتقاد را دارند.» [2]
سرکرده‌ی بهائیان اعتقاد به مسأله‌ی خاتمیت پیامبر اسلام (صلی ‌الله ‌علیه ‌و آله‌) را نوعی حجاب می‌داند که سالک را از درک سایر فیوضات محروم می‌کند: «حضرت بهاءاللّه مسأله‌ی خاتميّت را چه در مورد اديان گذشته و چه در مورد ظهور خود رد فرموده‌اند. در مورد اهل فرقان در کتاب مستطاب ايقان می فرمايند: به ذکر «خاتم النّبيّين» محتجب شده از جميع فيوضات محجوب و ممنوع شده‌اند.»[3]
او با این سخنان خواسته خود را مظهر فیوضات بداند و مردم را به کسب فیض از وجود خود فراخواند، اما در عین حالی که مدعی مقام نبوت شده، ظهور پیامبران دیگر پس از خود را نیز نفی نکرده است.
نکته پایانی و قابل توجه این است که بهائیان با این شعار، ضمن ترک تعصب دینی، حتی غیرت ناموسی را هم کنار گذاشته و هیچ‌گونه تعصبی نسبت به ناموس خود ندارند.[4]

پی‌نوشت:

[1]. عبد الحمید اشراق خاوری، پیام ملکوت، ص ۵۹.
[2]. حسینعلی نوری، اقدس، يادداشت‌ها و توضيحات، ص 228.
[3]. همان، ص 228.
[4]. جهت مطالعه‌ی بیشتر بنگرید به: محاکمه و بررسی در تاریخ، عقائد و احکام باب و بهاء، حسن مصطفوی، 1386شمسی، ج2، احکام و حدود، باب نکاح.