پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ معنی و مفهومی که بهائیان برای حج در نظر گرفته‌اند، یک تفاوت اساسی و ریشه‌ای با حج مود نظر ادیان ابراهیمی، علی‌الخصوص دین مبین اسلام، دارد. محور حج در بهائیت، شخص میرزا حسینعلی نوری و علی محمد شیرازی است و بس. هدف از حج در بهائیت تنها، ایجاد تفرقه بین امت اسلامی و جامعه‌ی بشری است. از این رو مکان حج در بهائیت در بغداد و خانه‌ی علی ‌محمد باب در شیراز است.[1]
از آن‌جا که بر همگان روشن است که کعبه اولین مکانی است که به دستور خالق یکتا برای عبادت ساخته شده است: «إنَّ أَوَّلَ بَيْتٍ وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذِي بِبَكَّةَ مُبَارَكًا وَهُدًى لِلْعَالَمِينَ [آل عمران/96] در حقيقت نخستين خانه‌‏اى كه براى [عبادت] مردم نهاده شده، همان است كه در مكه است و مبارك و براى جهانيان [مايه‌ی] هدايت است». حج خانه‌ی خدای بزرگ و یکتا از برای همه جوامع بشری، هدایت کننده بوده و است؛ لذا نمی‌توان آن را مخصوص به عصر و قوم خاصی دانست.
البته سابقه‌ی محور هدایت بودن و هادی بودن کعبه بر کسی پوشیده نیست. در این باب می‌توان به عنوانی که خداوند برای آن بیان فرموده است، یعنی بیت العقیق،[2] اشاره نمود، بیت العقیق را به معنی خانه‌ی کهن و دیرپا و سابقه‌دار خوانده‌اند.
در ترجمه و تفسیر آیه‌ی فوق آورده‌اند که اولین خانه‌ای که برای همه مردم وضع شده و هدایت همه جهانیان را تأمین می‌کند، کعبه است. کعبه هیچ اختصاصی به گروه و نژاد خاصی ندارد و مردم و اقلیم معینی، از افراد اقلیم دیگر سزاوار‌تر نیستند و مرزهای جغرافیایی نیز در این امر همگانی نقش ندارند. از این رو ملل گوناگون جهان، اعم از هندی، فارس، کلدانی، یهودی و عرب آن را گرامی داشته‌اند.[3]

پی‌نوشت:

[1]. میرزا حسینعلی نوری، اقدس، ص58.
[2]. سوره‌ی مبارکه‌ی حج، آیه‌ی 29.
[3]. عبدالله جوادی آملی، صهبای حج، قم: مرکز بین المللی نشر اسراء، ص46.