پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ معجزه تعریف خاصی دارد که باید به آن دقت داشت. معجزه آن کار و اثری است که هر پیغمبری برای اثبات مدعای خویش به عنوان تحدّی می‌آورد و نشانه‌ای است بر اینکه یک قدرت ماورای بشر در ایجاد آن دخالت دارد و فوق مرز قدرت بشری است.[1]
در این میان افرادی پیدا می‌شوند که مدعی آیین جدید و روش بدیع بوده، ولی می‌خواهند با کمترین هزینه به این مطلب دست یافته و بدون هیچ زحمت و آوردن دلیل، ادعای خود را به مقصد مورد نظرشان برسانند.
یکی از این مدعیان دروغین، میرزا حسینعلی نوری است که به جای حل کردن مسأله، صورت مسأله را پاک کرده و در مقابل کسانی قرار گرفته که به حکم فطرت انسانی برای پذیرش مسلک جدید، نیاز به معجزه و ادله‌ی قوی دارند. وی  معجزه را حجت نمی‌داند. البته خود میرزا حسینعلی هم به نقض مطالب خود رضایت داده و بعضاً معجزاتی را ارائه داده است.
از جمله معجزات میرزا حسینعلی، عنوان این کلام است که: «مظاهر مقدسه را دلیلی جز آیات کتاب نیست»[2] یعنی ایشان مدعی است که سخنان خود در کتاب‌هایی مانند ایقان و اقدس، که کتب مقدس بهائیان است، معجزه‌ی اوست.
کاش همان کتب که معجزه‌ی ایشان است، لااقل عاری از اشتباهات ظاهری و محتوایی و حداقل حاوی اشتباهات کمی بود تا بتوان عنوان معجزه بر آن گذاشت.
فردی که با قواعد عربی آشنا باشد، می‌تواند اشکالات متعددی را که در عبارت‌های این کتب موجود است، بیابد. البته میرزا حسینعلی برای فرار از این اتهام دست خود را پیش گرفته و می‌گوید: کلام من، میزان برای صحت قواعد علوم است: «یا معشر العلماء لاتنزوا کتاب الله بما عندکم من القواعد و العلوم انه لقسطاس الحق بین الخلق قد یوزن ما عند الامم بهذا القسطاس الاعظم، یعنی ای جماعت عالمان، کتاب خدا را با آن قاعده‌ها و علومی که نزد شماست، نسنجید. همانا کتاب الهی ترازوی حق بین خلق است، پس به تحقیق آن‌چه در نزد ملت‌هاست، با این ترازوی بزرگ سنجیده شود».[3]
نکته‌ی قابل توجه و جالب اینجاست که بهائیان برای مخفی کردن افتضاحات رهبر خود، دست به ویرایش آن‌ها برده و تصحیح نمودند و برای آن جوابیه نیز صادر کرده‌اند.[4]
باید نشست و دید که کی زمان آن فرا می‌رسد تا بهائیان به غفلت‎های خود معترف شده و هوشیارانه از این راه پر اشتباه خارج می‌شوند؟ سؤالی که از بهائیان می‌پرسیم این است که چگونه کلام الهی و مدعی سعادت بشر، احتیاج به اصلاح زمینی دارد، در حالی که خود باید اصلاح کننده باشد؟ به دور از اینکه این مطالب، عاریه از عارفان صوفیان بوده، شما را به دین مبین اسلام دعوت می‎کنیم که یکی از معجزات مهم آن قرآن کریم است که پس از 1400 سال و اندی هنوز کسی نتوانسته کوچک‌ترین آیه و سوره‌اش را بیاورد و حتی تحریفی در آن صورت دهد؛ چون بی‌نیاز است و خود کامل است و واضح. خداوند متعال فرموده: «فَاعْتَبِرُوا يَا أُولِي الْأَبْصَارِ [حشر/2] پس ای هوشیاران عالم، پند و عبرت گیرید.» و در جای دیگر فرموده: «وَلَا تَكُنْ مِنَ الْغَافِلِينَ [اعراف/205] و از غافلان مباش».

پی‌نوشت:

[1]. استاد شهید مطهری، مجموعه آثار، تهران، انتشارات صدرا ، 1389 ش، ج4، ص430.
[2]. علی‌مراد داودی، مقالات و رسائل در مباحث متنوعه، بی‌جا، بی‌تا، ص 329.
[3]. میزا حسینعلی نوری، اقدس، ص 28.
[4]. میرزا حسینعلی نوری، رساله سؤال و جواب، ص59.