پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از کانال‌های تبلیغی تشکیلات بهائیت مدعی شد که بر اساس مسلک بهائی، محبت کردن به دیگران به هر نیّت مقدّسی هم که باشد، ریاکاری و باطل است. بر این اساس نمی‌توان به نیّت تبلیغ بهائیت، به دیگران محبّت کرد و محبّت را ابزار تبلیغ بهائیت قرار داد.

عبدالبهاء محبّتی را برخواسته از ایمان می‌دانست که از شائبه ریا بَری باشد: «ابراز محبت و اظهار خدمت وقتی مفيد و مقبول و لايق شئوون ايمانی است كه مقدس و مبرا از شائبه ريا باشد و إلا اگر مقصود و منظوری هم در ضمن ملحوظ شود و لو آن مقصود و منظور هر قدر فی حد ذاته مقبول و مقدس باشد بازهم اين نيكوكاری آلوده به رياكاری است و فی سبيل الله محسوب نه... مثلاً ملاحظه كنيد هيچ نيّتی و هيچ اقدامی بالاتر از نيّت تبليغ و مقدس‌تر از هدايت نفوس نيست مع ذلك (با این حال) اگر به كسی خوبی كنيد و منظور اين باشد كه به اين وسيله او را بربائيد و تبليغ نمائيد، اين هم ريا است».[1]

اما آیا بهائیان هیچگاه محبّت را ابزار تبلیغ نمی‌کنند و با سلاح نیکی و دوستی به تبلیغ و جذب برای بهائیت نمی‌پردازند؟ با بررسی سیاست و عملکرد بهائیان درمی‌یابیم که بر خلاف اظهارات بالا، محبّت، خدمت و ریاکاری، از ابزارهای مهم تبلیغ بهائیت محسوب می‌شود. در ادامه به مواردی از ابزار قرار گرفتن محبّت برای تبلیغ بهائیت اشاره خواهیم کرد:

اول: پیامبرنمای بهائیت، دوستی، مدارا و محبّت را زمینه القای عقاید بهائی به دیگران عنوان کرده است: «(بهائیان) با کلّ به کمال رفق و مدارا و محبّت ملاقات کنند و کلمه را القا نمایند...».[2]

دوم: عبدالبهاء که در ظاهر معتقد بود نمی‌توان محبّت را ابزار تبلیغ قرار داد، در جایی دیگر محبّت، کمک به فقرا، درمان بیماران و فریادرسی بیچارگان را از زمینه و ابزار تبلیغ بهائیت معرفی کرده است: «الان در جمیع محافل احبای الهی جمع می‌شوند و به نهایت محبت و الفت و سرور با همدیگر ملاقات می‌کنند؛ تبلیغ امرالله می‌کنند؛ به تعلیم نفوس جاهله مشغولند و تألیف بین قلوب می‌کنند و اعانت فقرا کرده و در فکر معیشت عَجزه می‌افتند؛ معالجه بیماران می‌کنند و به فریاد بیچارگان می‌رسند».[3]

سوم: بر خلاف ادعای عبدالبهاء، سوءاستفاده از رنج و آلام مردم، یک استراتژی تبلیغی برای بهائیت به شمار می‌آید؛ چنانکه شوقی افندی در خصوص کمک به زلزله‌زدگان با چاشنی تبلیغ بهائیت گفته است: «راجه به حدوث زلزلۀ شدیدی که در گرگان واقع فرمودند بنویس در این موارد اشتراک یاران رسماً... جهت اعانۀ منکوبین و محتاجین محبوب و مقبول. مخابرۀ رسمی لازم و واجب. و اگر چنان‌چه اولیای امور رسماً قبول ننمایند، به هر وسیله‌ای که ممکن و مقبول است اقدام نمایند و عمومیت آئین مقدّس را فعلاً و عملاً ثابت و مبرهن نمایند».[4]

آری؛ کانال‌های بهائی گویا قصد دارند یکی از سیاست‌های سابق و قدیمی تبلیغ خود را که همان سوءاستفاده از رنج مردم باشد را کتمان کنند و ریاکاری را در ظاهر، حتی برای تبلیغ بهائیت جایز ندانند.

پی‌نوشت:
[1]. به نقل از کانال تلگرامی تبلیغی تشکیلات بهائیت.
[2]. حسینعلی نوری، مجموعه آثار قلم اعلی، آلمان: لجنه ملّی آثار امری، 1996 م، ج 2، ص 37.
[3]. عباس افندی، خطابات، آلمان: لجنه ملّی نشر آثار امری، 1921 م، ج 1، ص 221.
[4]. شوقی افندی، توقیعات مبارکه، بی‌جا: مؤسسه ملّی مطبوعات امری، 1922-1948، ج 3، ص 264.