صوفیان سماع‌گر معتقدند که از حال رفتن و بی‌هوش شدن آن‌ها در هنگام رقص سماع برخاسته از مستی عشق به خداوند است. درحالی‌که ابن خلکان شافعی در پیامی به شیخ مکی از مشایخ صوفیه این مستی را از پرخوری و شهوت شکم آنها دانسته و در پرخوری آنان را به خران تشبیه کرده است.

در قرآن درباره حضرت ابراهیم (ع) قضایای مختلفی نقل شده که یکی از آنان، خواب دیدن حضرت ابراهیم (ع) بر ذبح کردن فرزندش اسماعیل است که بعدا مأموریت داشت در بیداری، فرزندش اسماعیل را ذبح کند، برخلاف نظر عده‌ای از مفسران اهل‌سنت و صوفیان نامداری از جمله ابن عربی، که مدعی شدند آن فرزندی که به ذبیح الله معروف است، اسحاق است نه اسماعیل.

برخی خطبه البیان را منسوب به امیرالمومنین علی (ع) می‌دانند درحالی که اولین نسخه این خطبه به سال 733 ه.ق بازمی‌گردد. این درحالی که منابع حدیثی مشهور شیعه آن را نقل نکرده‌اند. متاخر بودن اولین ناقل خطبه البیان نشانگر نادرستی استناد آن به امیرالمومنین (ع) است.

صوفیان نخستین تا قرن چهارم توجهی به مساله کرامت نداشتند و کرامات را فقط بعنوان گواهی برای یقین قلبی در سیر و سلوک تلقی می‌کردند. اما وقتی که صوفیه به شخص محوری روی آورد و توجه به اولیاء در میان صوفیه به مساله‌ای اساسی مطرح شد، انحرافات مبنایی ایشان کلید خورد و توجه ویژه به کرامات اولیاء از جمله انحرافات اساسی صوفیه شمرده شد.

رقص سماع در میان بیشتر فرقه‌های صوفیه از جایگاه خاصی برخوردار است. برخی از بزرگان صوفیه همچون غزالی ارزش سماع را تا آن حد بالا برده‌اند که معتقدند تاثیر سماع برای برخی از صوفیه بیشتر از قرآن است. شاید توجه به چنین معتقداتی در میان صوفیه موجب شده است که فقها مردم را از سماع منع کنند.

در مکاشفاتی که برای عده‌ای رخ می‌دهد گاهی این مکاشفه، رحمانی است که یکی از ملاک‌های رحمانی بودن، سازگاری آن با عقل انسان است و گاهی مکاشفه، شیطانی است که از قوه وهم و خیال فرد تأثیر می‌گیرد، لذا کرامات و مکاشفات خرافی و عجیبی که برای عده‌ای از صوفیان نقل شده، شیطانی بوده که تأثیر مستقیم از وهم و خیال آنان دارد.