صحابه‌ای که به ناحق خلافت را غصب کرد نیک می‌دانست که رهبری جامعه‌ی مسلمین برازنده‌ی او نیست، اما به‌خاطر هوا و هوس دنیوی بعد از رحلت پیامبر اکرم با کودتایی این سمت را از اصلش دور کرد و خود بر گرده‌ی مسلمین سوار شد و این در حالی بود که حتی خودش هم با صراحت تمام در میان مسلمین اقرار به اهلیت نداشتن خود برای خلافت داشت.

اهل سنت معتقدند که تمام اصحاب پیامبر عادل هستند، اما باز برخی از اینان با وجود سخنان پیامبر اکرم نسبت به حضرت علی (علیه السلام) جبهه‌گیری و موضع منفی اخذ کردند و در سخنان و رفتار خود چنان پافشاری کردند که گویی از اسلام و مسلمانی فقط اسمی را یدک کشیده و در مقابل خلیفه‌ی رسول خدا قد علم کرده و شروع به مخالفت با او کردند.

در جریان انتخاب رهبر برای جامعه اسلامی، بهترین معیار بعد از قرآن و روایات، عقل انسان است. طبق یک قاعده عقلی، مقدم کردن شخص مفضول بر فاضل قبیح می‌باشد. آنچه که در صدر اسلام اتفاق افتاد خلاف این قاعده بود، چرا که با وجود حضرت علی که از هر حیث، برتری داشتند، افرادی دیگر بر سر کار آمدند و اسلام را از مسیر اصلی خود خارج کردند.

عمر بن خطاب در نوع مهره چینی‌ای که شورای شش نفره کرده است، کاملا مدیریت شده، وزنه حامیان خلافت عثمان را در کمّیت و کیفیت، سنگین‌تر از وزنه موافقان خلافت امیرالمومنین (علیه السلام) قرار داده است به طوری‌که در میان اعضاء، فقط خود حضرت و زبیر موافق خلافت امیرالمومنین (علیه السلام) بودند و چهار نفر دیگر رأیشان به سود عثمان بوده است.

در برخی از منابع اهل‌سنت برای وجیه جلوه دادن چهره عایشه، دست به درج روایاتی زدند که به اصطلاح ثابت کنند عایشه رابطه‌ای حسنه و خوبی با اهل‌بیت پیامبر (علیهم السلام) داشته است. ولی آنچه که از لابلای کتب تاریخی برون می‌آید خلاف آن را ثابت می‌کند. او نه تنها رابطه صمیمی با اهل بیت رسول خدا نداشت، بلکه درصدد جنگ با حضرت علی بر آمد.

در فقه شیعه در خصوص جمع بین صلاتین، وجوهی ذکر شده است. آنچه که مورد اتفاق است که هم جمع بین صلاتین صحیح است و هم تفکیک بین نمازها. ولی آن‌چه که در بین شیعیان رایج است جمع بین نمازهاست، که از لحاظ شرعی فاقد اشکال می‌باشد؛ چراکه رسول خدا بارها و بارها نمازها را این‌گونه خوانده‌اند و در منابع معتبر اهل سنت نیز به آن اشاره شده است.