ازدواج پیامبر و حضرت خدیجه، که تکیه‌گاه مطمئنی برای پیامبر بود، تاثیر در رشد اسلام داشت؛ نزدیکی با پیامبر به عنوان همسر، دلیلی شد که بزرگان اهل سنت او را اولین راوی بخوانند؛ او در بهترین لحظات نزول قرآن هم‌نشین پیامبر بود و حضرت ابتداءً او را از هدایت الهی و مطالب قرآن بهره‌مند می‌ساخت.(مناقب آل ابی‌طالب، ص336)
ابن هشام در ازدواج پیامبر با خدیجه می‌نویسد: او با پیامبر آن هنگامی‌که امین اموال تجاریش بود، سخنان زیادی گفت، ... روزی به پیامبر عرض کرد، چرا ازدواج نمی‌کنی؟ ... پیامبر فرمود: آن زن چه کسی است؟ خدیجه با حیاء و متانت خاصی، به آرامی به پیامبر گفت: «آن زن خدمتگزار تو خدیجه است...»(سیره النبوّیه، ج1 ص204)
 لذا با این پیشنهاد خدیجه بود که پیامبر عموهای خود ابوطالب و حمزه را برای خواستگاری نزد بزرگان این زن فرستاد و او را برای خود خواستگاری نمود و از طرف دیگر این علاقه پیامبر به او باعث شد که گنجی شافعی در کتابش به نقل از پیامبر بنویسد که فرمود: «از خداوند خواستم به خاطر عشق و علاقه‌ای که به او دارم، در بهشت نیز بین من و او جمع کند...»(کفایه الطالب، ص359) یعنی همسرم در بهشت جاوید، خدیجه باشد.

پی‌نوشت:

مناقب آل ابی‌طالب، ابن شهرآشوب، نشر علامه، قم، ایران، مصحح رسولی، ص336.
«هی مملوکتک خدیجه...» سیره النبوّیه، ابن هشام، دارالمعرفه، بیروت، لبنان، ج1 ص204.
«و کنت لها عاشقاً فسالت الله ان یجمع بینی و بینها...» کفایه الطالب، گنجی شافعی، داراحیاء التراث اهل البیت، تهران، ایران، ص359.