افرادی مانند عبدالله بن عمر، با وجود این‌که از زبان پیامبر اکرم، در فضائل و عظمت اهل بیت، سخنان بسیاری را شنیده بودند و به خوبی مطلع بودند، اما باز نسبت به نزدیکان پیامبر کینه‌ و عداوتی تمام داشته و با حرکات و سخنان کینه‌توزانه‌ی خود، ماهیت خود را روشن می‌کردند، و اگر کسی ادعا کند که صحابه پیامبر با اهل بیت هیچ خصومتی نداشته‌اند، یقیناً به بیراهه رفته و قطعاً ادعای مسلم وقایع تاریخ اسلام را زیر سؤال می‌برند.
در صحیح بخاری در مورد عبدالله بن عمر آمده است که پس از شهادت امام حسین (علیه السلام) و زمانی که مردم قصد برکناری یزید را داشتند، به‌خاطر کینه‌ورزی به اهل بیت، تمام اطرافیان خود را از شکستن بیعت با یزید برحذر داشت. (صحیح بخاری، ج1 ص166) او همان کسی است که به‌خاطر دشمنی با حضرت علی (علیه السلام) روایت جعلی کاتب پیامبر بودن او را نقل کرده است و نامه‌هایی که معاویه از طرف پیامبر می‌نوشت را بیان کرد. (سیر اعلام النبلاء، ج3 ص132) و هم‌چنین او با یک‌صد هزار درهم با قاتل امام حسین (علیه السلام) و خاندان اهل بیت، یعنی یزید بن معاویه بیعت کرد و می‌گفت: دین من بسیار ارزان است که با یزید بیعت کردم. (انساب الاشراف، ج4 ص38) این است حال و روز صحابه‌ای که واقعیات را می‌دید و به‌خاطر هوا و هوس دنیایی به‌راحتی در روز روشن انکار حقایق می‌کرد و دشمنی خود را علنی بیان می‌داشت.

پی‌نوشت:

صحیح بخاری، بخاری، دارالفکر، بیروت، لبنان، ج1 ص166.
سیر اعلام النبلاء، ذهبی، دارالکتب العربی، بیروت، لبنان، ج3 ص132.
انساب الاشراف، بلاذری، موسسه الاعلمی للمطبوعات، بیروت، لبنان، ج4 ص38.