برخی از محققین علل دوام برخی از فرقه‌های صوفیه را حمایت حکومت‌های وقت و قبیلگی بودن و تعصب طرفداران ذکر کرده‌اند. با دقت در تاریخ سلسله‌های مختلف صوفیه در ایران و خارج از آن، این دو عامل به چشم می‌آید و از نمونه‌های بارزی که می‌توان برای آن نام برد، سلسله صوفیه گنابادیه است.

یوسف مردانی شیخ‌المشایخ فرقه گنابادیه در سخنانی عجیب با استناد به روایتی، صفاتی را که مخصوص ذات باری تعالی بود را به حضرت محمد و علی (صلوات الله علیهما) نسبت داد و در ادامه نیز صوفیان را افرادی معرفی کرد که می‌توانند به‌ مقامی برسند که آن‌ها هم ادعا کنند که دارای این صفات هستند.

توکل از جمله ارکان عقاید صوفیه است که با افراط قدمای صوفیه به شدت دچار تغییر و تحریف شد. آن‌هم تا جایی که توکل را به معنای ترک هرگونه تلاش و کوشش و اراده‌ای در امور زندگی می‌دانستند، لذا از انجام هر کار و کوششی امتناع می‌ورزیدند.

سران تصوف برخی از ائمه اطهار (علیهم السلام) را صوفی دانسته‌اند. درحالی‌که امام صادق (ع) از صوفیان به‌عنوان دشمنان اهل بیت (ع) یاد می‌کند و خبر از شیعیان ساده لوحی می‌دهد که به صوفیه تمایل نشان می‌دهند و خود را شبیه آنان می‌کنند و خود را صوفی شیعه می‌نامند.

یکی از کتاب‌هایی که بین عده‌ای از مردم خصوصا کسانی که به ادبیات و عرفان علاقه‌مندند، کتاب تذکرة الاولیاء عطار نیشابوری است، اما برای عاملان به قرآن و عاشقان اهلبیت (علیهم‌السلام)، این کتاب چیزی جز ذکر کرامت‌های دروغ و نقل خیال‌بافی‌های صوفیان نیست و ذکر فضایل امام صادق (علیه‌السلام) در ابتدای کتاب به دلیل ایرادات مختلف نمی‌تواند تأییدی بر این کتاب و نویسنده آن باشد.

برخی به اشتباه عقیده دارند که عرفان و تصوف بصورت یکسان استعمال می‌شوند ولی عده زیادی معتقد هستند عرفان و تصوف با هم متفاوت بوده و هرکدام کارکرد خاص خود را دارد. از میان کسانی که عقیده دارد تصوف و عرفان با هم فرق می‌کنند، مولوی است. وی در اشعار خود به این امر اشاره کرده است.