عقیده به وحدت وجود در میان صوفیان از عقاید مهم ایشان به شمار می‌رود. این عقیده از قرن دوم هجری شروع شد و بعدها گسترش زیادی یافت و صوفیان زیادی این عقیده را شرح و بسط دادند. به دنبال عقیده به وحدت وجود فقها و علما با صوفیان مقابله کردند.

دکتر شیبی معتقد است که زهد امام علی (ع) و یارانش مسبب شروع تصوف است، در نتیجه بین تصوف و تشیع همبستگی وجود دارد. درحالی‌که تا قرن هشتم همه صوفیان از اهل سنت بوده‌اند و با شیعیان با عناد برخورد می‌کردند. مثلا علاء الدوله سمنانی و غزالی ازجمله بزرگانی هستند که شیعیان را با لفظ رافضی خطاب قرار داده‌اند.

صوفیه برای بازارگرمی خود اینگونه به مردم القا می‌کنند که چون همه افراد توانایی درک مطالب و معارف تصوف را ندارند، از این جهت زبان صوفیه بصورت رمزی بوده، اما واقعیت مطلب آن است که صوفیان به خاطر آنکه افتضاحات و اشکالاتشان موجب تکفیر ایشان نشود، مطالب خود را در پستوها و برای خواص از خودشان مطرح می‌کردند.

بزرگان تصوف خانقاه را مکانی مطهر و مقدس معرفی می‌کنند و در مقابل آن اعتباری برای مسجد قائل نیستند و ارزشی که برای خانقاه قائل‍ند برای مسجد نیستند و مسجد واقعی را دل اهل خانقاه می‌دانند و از شرکت در مساجد اجتناب می‌کنند.

صوفیان که ادعای رسیدن به طریقت را از راه شریعت دارند، ولی از مسائل شریعتی بی‌خبر هستند، درعین حال ادعای برتری و ولایت بر دیگران را دارند. از موارد بی اطلاعی صوفیان از مسائل شرعی سخن شیخ المشایخ گنابادیه است که وقتی در باب اجازه عبادات و ذکر صحبت می‌کند، عبادت بدون اجازه را باطل دانسته و شاهد آن را فتوای مراجع تقلید بر بطلان عمل کسی معرفی می‌کند که مرجع تقلید ندارد. درحالی که چنین سخنی مخالف فتوای مراجع است.

صوفیان متاخر زبان تصوف را زبانی رمزی و اسرارگونه معرفی کرده‌اند و بر این عقیده‌‌اند که زبان تصوف نباید بصورت آشکار باشد، در صورتی که زهادی که بنیانگذاران اصلی تصوف بودند، زبانی ساده و قابل فهم داشند و از تعبیرات و اصطلاحات خاصی استفاده نمی‌کردند.