تصوف
يكي از كارهای صوفيه، رياضت‌های غير مشروع و برگرفته از رياضت‌های رايج بين مرتاضان هندی و بودائی و راهبان مسیحی، می‌باشد، که اسلام به‌شدت با آن مخالفت کرده و این عمل را بدعت دانسته است.
پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ به‌واسطه غیبت وجود مبارک امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) انسان‌های زیادی بوده و هستند که یا ادعای ولایت و امامت کرده‌اند یا ادعای نیابت خاصه آن حضرت را داشته و دارند.
به دنبال غلو گویی صوفیان از اقطاب خود، این بار شیخ صوفیه گنابادی مدعی شد ظهور از اتاق تشرف اتفاق می‌افتد. این در حالی است که اتفاقاتی که در اتاق تشرف رخ می‌دهد، برخلاف ادعای رشیدعلی است، همچنین مهمل‌گویی او با روایات ظهور امام زمان (عج) تعارض دارد.
پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از زمانی که فرقه‌گرایی در تصوف رایج شد یکی از مهم‌ترین اصولی که کمک شایانی به ادامه حیات فرقه‌ها کرد بحث سرسپردگی یا همان اطاعت محض مرید از پیر طریقت خود بود؛ تا جایی که به مهم‌ترین شرط سالک در سلوک تبدیل شد.
از سوی صوفیان اشکال شده که اگر خانقاه بدعت است، حسینیه هم همانند خانقاه است و آنجا هم باید بدعت باشد. در پاسخ می‌گوییم حسینیه در مقابل مسجد نیست و بلکه مکمل مسجد است و در نقطه مقابل خانقاه واقع شده است. یعنی برخی از افرادی که بواسطه عذری نمی‌توانند در مراسمات مسجد شرکت کنند، با وجود حسینیه از مراسمات مسجد بهره‌مند می‌شوند.
ترک شریعت یکی از بدعت‌هایی است که صوفیه به بهانه‌های مختلف مرتکب آن می‌شوند. گاهی بزرگان صوفیه به بهانه رسیدن به مقام فنای فی الله احکام شریعت را ترک می‌کنند. درحالی که افرادی مانند رسول خدا (ص) که سرآمد مسلمانان است، هیچ‌گاه مرتکب چنین عملی نشدند.
یکی از انحرافات در حوزه عرفان پژوهی یکی دانستن منشا عرفان و تصوف است. برخی از شیعیان هنگام بحث از عرفان، به جای شروع کردن از پیامبر خدا (ص) و امیرالمومنین علی (ع) از شخصیت‌های تراز اول صوفیه نام برده و آنها را بعنوان اولین عرفا مطرح می‌کنند. همین امر موجب انحراف در این حوزه می‌شود.
همواره حکومت‌ها و امیران درصدد تامین هزینههای خانقاه‌های صوفیه، به عنوان محلی برای عبادت و تجمع صوفیان بوده‌اند و در این زمینه شواهد فراوانی در تاریخ می‌توان نام برد. در مقابل تامین هزینههای خانقاه، بزرگان صوفیه در راستای اراده حکومت‌ها قدم برمی‌داشتند.
نورعلی تابنده قطب فرقه صوفیه، در تازه‌ترین ادعای خود، ضمن اینکه دراویش را بهترین مردم خوانده، آنان را عامل نظم و ثبات جامعه دانسته است. در حالی که با توجه به اغتشاشات دراویش در کشور و ایجاد ناامنی، این سخن وی چیزی جز ادعّا و فریب مردم نیست.
درحالی که همگان معترف به ارزش اهمیت امنیت در جامعه هستند و در آیات و روایات و سخنان بزرگان هم به این مهم تاکید فراوان شده است، با این حال صوفیان برخلاف شعارهای صلح کلی و سازگاری با ادیان مختلف، با مردم و مامورین برقراری نظم جامعه درگیر شده و به اموال عمومی ضربه زدند، ماهیت اصلی خود را نشان دادند.
از آثار مهمی که در نقد صوفیه به رشته تحریر درآمده است، می‌توان کتاب "خرقه می آلود" را نام برد. این کتاب اثر حسن یوسفیان است که به رویکرد شریعت‌گریزی صوفیان انتقاد کرده و بعد از بیان برخی از عقاید صوفیان که منجر به شریعت‌گریزی ایشان می‌شود، آنها را بررسی و نقد کرده است.
در حالی که صوفیان اعمال خود را مطابق دستورات دین مبین اسلام می‌دانند، که امام صادق (ع) اعمال صوفیانه را خارج از سنت نبوی (ص) قلمداد کرده و به سفیان ثوری فرمودند: مى‌خواهم سخنى به تو بگويم، خوب گوش كن و به دل بسپار كه از براى دنيا و آخرت تو مفيد است به شرط آن كه بر سنّت و حقّ بميرى نه بر بدعت.
خرقه یکی از مستحسنات صوفیه است که در این مسلک از اهمیت بسزایی برخوردار است. در نیمه دوم قرن پنجم، سنت خرقه‌پوشی در میان صوفیه رایج بوده است. با این وجود برخی از صوفیه زیر بار خرقه‌پوشیدن نرفته و آن را انکار کرده‌اند. جنید بغدادی که سرسلسله اکثر فرقه‌های صوفیه است، از جمله کسانی است که معتقد است خرقه اعتباری ندارد.
صوفیان نخستین گدایی کردن را به خاطر ذلت نفس یا توکل به خدای متعال آغاز کردند. اما به مرور این اعتقاد دستمایه شکم بارگان صوفی شد و غایت گدایی صوفیه که تربیت نفوس بود از بین رفت و انحرافی به نام "سوال" یا همان تکدی‌گری در تصوف نهادینه شد.