مولوی ازجمله صوفیانی است که همانند هم مسلکان خود در مکتب تصوف، نگاه نقادانه‌ای به عزاداری و گریه بر امام حسین (علیه السلام) دارد. علامه جعفری این اشعار مولوی را به نقد کشیده و معتقد است که واقعه به این عظیمی، نباید با نگاه عاطفی و احساسی مورد تحقیر قرار گیرد. وی معتقد است که مولوی دو موضوع فرد و اجتماع را، در این داستان به هم مخلوط نموده و به نتیجه نادرستی رسیده است.

اعتقاد به جایگاهی که خدای متعال به تربت کربلای معلی تفضل فرموده است، محذوریت شرعی و عقلی ندارد و لذا ادعای عبدالرحمن دمشقیه راجع به اینکه اعتقاد شیعیان به آن تربت امام حسین(علیه‌السلام)، شبیه اعتقاد بت پرستان نسبت به بت‌ها بوده است، ادعایی ناصواب محسوب می‌شود.

یکی از مباحثی که مورد اختلاف علما و مورخین واقع شده است، این مسئله است که آیا اهل‌بیت امام حسین (علیه السلام) در روز اربعین وارد کربلا شده‌اند یا نه؟ نکته مهم این است که این اختلاف تاریخی در کتب فریقین ذکر شده است و قائلین فراوانی نیز دارد. ورود اهل‌بیت (علیهم السلام) در روز اربعین به کربلا از دو جهت مورد تردید قرار گرفته است؛ نخست از نگاه...

علمای اهل سنت ضمن تأیید حرکت امام حسین (ع)، به طرفداری از حقانیت واقعه کربلا پرداخته و پسر پیامبر را مظلوم معرفی کرده؛ چرا که در حق او و اهل بیتش ظلم شد و یزید را با عباراتی مانند: ظالم، هرزه، مفسد، عیاش، قاتل و... مورد نکوهش قرار داده‌اند، اینان گناه یزید را در حادثه کربلا نابخشودنی و هرگونه توجیه و عذری را بی‌مورد دانسته‌اند.

متوکل از زیارت قبر امام علی (علیه‌السلام) جلوگیری کرد و زمانی که با مقاومت ارادتمندان آن حضرت رو به رو شد، دستور منع قبور سایر علویین را نیز صادر کرد و زمانی که این دستور نیز نتوانست مانع زیارت قبر آن حضرت و سایر علویین شود، دستور تخریب قبر امام حسین (علیه‌السلام) و قتل زائرین را صادر کرد.

از جمله راه‌کارهای ضد شیعی در خدشه و شبهه‌سازی برای عزاداران حسینی (علیه السّلام) رفع اتهام از جنایتکار پلیدی همچون یزید بن معاویه و وجهه بخشیدن به اوست؛ به همین منظور از دیرباز برخی کوشیده‌اند تا با وجود روشنی و آشکاری جنایات وی، قدری از لکه‌ی ننگ ابدی وی بکاهند؛ در همین راستا با شبهه‌افکنی‌های گوناگون به تبرئه یزید پرداختند.