پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از فاسدترین اعتقادات صوفیه، اعتقاد به صلح کل است. صوفیه بر این اعتقاد است که همه انسان‌ها مسئول کار و عملکرد خویش هستند و هرگونه اعتقاد، سخن و عمل شخصی مورداحترام است. لذا صوفیه معتقدند که باوجود اختلاف مذاهب، هیچ عقیده‌ای غلط نیست و تمام انسان‌ها و ادیان و مذاهب آنان را باید به یک چشم دیده! چرا؟ چون هرکدام از آن‌ها به هر سبک و سیاقی به‌سوی حق می‌روند. صوفیه از این عقیده فاسد استفاده کرده و خود را انسان‌هایی با محبت و انسان دوست معرفی کرده که با هیچ‌کسی دشمنی ندارد. چنانچه دکتر غنی می‌گوید: «تصوف واقعی هیچ‌وقت زیر بار تعصب و تحزّب فرقه‌ای بر فرقهٔ دیگر نمی‌رود و از جنگ هفتادودو ملت دوری می‌جوید... فرقی میان مسجد و میخانه نمی‌نهد و نه فقط با هفتادودو ملت بلکه با عالم وجود در صلح و آشتی است... هیچ عقیده‌ای را غلط نمی‌شمارد و اختلاف مذاهب را اختلاف در رنگ و صورت می‌شمارد و صلح کل می‌طلبد.» [1]

صلح کل عقیده همه صوفیه است و بسیاری از سخنان و برخی از عقاید انحرافی آن‌ها نیز نشأت گرفته از همین عقیده فاسد است. کما اینکه سخنان بر خواسته از این عقیده فاسد و انحرافی را لابه‌لای سخنان بزرگان صوفیه ازجمله اقطاب و مشایخ فرقه دراویش گنابادی را به‌وضوح می‌بینیم. سخنانی که به‌ظاهر زیبا و از سر رحمت و مهربانی است ولی درواقع با اصول و فروع دین اسلام و مذهب تشیع ناسازگار و در تضاد است. به‌عنوان مثال نورعلی تابنده در سخنانی می‌گوید: «اشتباه نشود که این منزل به‌جای حسینیه است. این منزل شخصی است و این جلسه شعبه‌ای از حسینیه است. من همیشه هرکسی بیاد، العیاذ بالله از شمر گرفته تا امام حسین (علیه السلام)، درب بازه و من خادم هستم. امام حسین (علیه السلام) تشریف بیاره من خادم هستم. شمر هم بیاد براش همین‌قدر خادم هستم که چای براش میارم.» [2]

درواقع نورعلی تابنده با این سخن خود نه‌تنها یکی از فروعات دین اسلام به نام تولی و تبری را نادیده گرفته و حاضر نشده است دشمنی خود را با دشمنان اسلام و اهل‌بیت (علیهم السلام) ابراز کند بلکه برعکس این عمل کرده و حاضر است به او خدمت هم بکند. این اسلامی که نورعلی تابنده مبلغ آن است بلکه ادعای ولایت آن را دارد، اسلامی نیست که حضرت امام حسین (علیه السلام) برای آن شهید شد و اهل‌بیت خویش را برای آن قربانی کرد و دچار مصیبت‌های سنگینی شد. اسلامی که از آن قهر و عداوت بر دشمنان حذف شود، اسلامی که بر دشمن لبخند بزند و حتی حاضر به خدمت به او باشد، اسلام انحراف یافته‌ای است که خواسته دشمنان امام حسین (علیه السلام) بوده و هست. این اسلام، هیچ‌گاه اسلام مورد تأیید امام حسین (علیه السلام) و ائمه اطهار (علیهم السلام) نبوده و نیست. در تاریخ آمده است که ولید بن عقبه فرماندار مدینه بود، یزید او را موظف کرد تا از امام حسین (علیه السلام) بیعت بگیرد، اما امام (علیه السلام) در جواب ولید بدون هیچ ترس و تردیدی فرمود: «ما خاندان نبوت و معدن رسالتیم، ما مکان آمدوشد فرشتگانیم. اسلام به‌واسطهٔ ما آغاز شد و به دست ما به انجام می‌رسد. اما، یزید فاسق و شراب‌خوار است، قاتل انسان‌های محترم است. آشکارا فسق و فجور می‌کند و حدومرز الهی را می‌شکند و کسی مثل من با مثل یزید بیعت نمی‌کند». امام حسین (علیه السلام) حاضر به دست دادن و به رسمیت شناختن یزید نیستند و یزید را دشمن خود و دشمن خدا می‌داند ولی شخصی مثل نورعلی تابنده که خود را نایب امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) می‌داند به جای اعلام برائت از دشمنان اهل‌بیت (علیهم السلام) هر دو آن‌ها را در یک کفه قرار داده و می‌گوید حاضر است به هر دو آن‌ها خدمت کند!

پی‌نوشت:
[1]. غنی قاسم، تاریخ تصوف در اسلام، نشر زوار، 1389 ج 2، ص 426، 428 و 432
[2]. صفحه شخصی منتسب به فرقه دراویش گنابادی در فضای مجازی، 26 /6/ 1400