واقعه غدیر خم و انتخاب امیرالمؤمنین (ع) به عنوان خلیفه از سوی خدای رحمان، مهمترین مسئله ای است که علمای شیعه و اهل سنت در منابع روایی و تاریخی خود به بررسی آن پرداخته اند؛ نکته قابل تأمل در خطبه غدیرکلمه ولی است که بر اساس اقراری که پیامبر (ص) گرفت که از خود اشخاص به آنان برتر است، مشخص می شود به معنای سرپرست بوده و معنای دوست برای آن امری محال است.

از آیاتی که دلالت بر خلافت و جانشینی امیرالمؤمنین (ع) دارد، آیه 3 سوره مائده است؛ وهابیون ادعا می کنند این آیه شریفه در روز عرفه نازل شده است. ترمذی نیز می نویسد پیامبر (ص) در عرفه حدیث ثقلین را بیان کردند؛ ابوداود به تکبیرهای بی‌جا که نشان از بر هم زدن سخنان پیامبر (ص) داشته، اشاره می‌کند. حال سؤال اینجاست که پیامبر (ص) چه چیزی را می‌خواستند بیان کنند؟!

بعد از شهادت پیامبر (ص) امام علی (ع) همچون کعبه‌ای بود که مردم باید حول امامت ایشان می‌چرخیدند، اما بر اساس قانون الهی و مصلحت اسلام، حضرت سکوت اختیار کردند. عده‌ای حرمت این کعبه را نگه نداشته و به ساحت آن جسارت کردند، اما کسانی که مدافعان این حرم مقدس الهی بودند، گرد او را گرفته و حج خود را ادا کردند.

وهابیون با ادعای واهی معتقدند دموکراسی در ابتدای اسلام و توسط خلیفه دوم اهل سنت به جهانیان معرفی شد. آنان معتقدند در جریان انتخاب خلیفه سوم اهل سنت، شش نفر در انتخاب او سهیم بودند و با رأی گیری، یک نفر از میان آن جمع شش نفره انتخاب شد؛ در پاسخ به این ادعا باید گفت، خلیفه دوم اهل سنت با زور شمشیر و ایجاد رعب و وحشت، آن نفری را که مدنظرش بود به خلافت رساند.

مفتیان وهابی ادعا می کنند، شیعیان معتقدند که امیرالمؤمنین (ع) خلیفه الهی است، اما اگر حضرت، خلیفه است، چرا در شورای شش نفره ای که توسط خلیفه دوم اهل سنت تشکیل داده شد حضور داشتند و کاندید خلافت شدند؟! در پاسخ به این ادعا باید گفت، حضور حضرت در شورا به اختیار ایشان نبوده و با اجبار بوده است و می توان گفت، شاید حضور حضرت به جهت اثبات تناقض گویی در عمل و گفتار عمر بن خطاب بوده است.

حضرت علی (ع) بارها خلافت و امامت خویش پس از رسول اکرم (ص) را به خداوند منتسب کرده و آن را تکلیف و حق انحصاری خود دانسته است. اینگونه نبوده است که همیشه استناد به بیعت مردم کرده باشند.