پیامبر اکرم با دستور خداوند در مهمانی خویشاوندان نزدیکش، جانشین خود را علناً مشخص کرد؛ در آن جلسه پیامبر امیرالمؤمنین را به عنوان جانشین بعد از خود معرفی کرد که خواست خداوند تبارک و تعالی هم همین بود و در مناسبت‌های مختلف آن را تکرار نمودند و طبق صریح آیه قرآن، در موردی که امری توسط خدا و پیامبر است، مردم اختیاری ندارند.

عمر بن خطاب در نوع مهره چینی‌ای که شورای شش نفره کرده است، کاملا مدیریت شده، وزنه حامیان خلافت عثمان را در کمّیت و کیفیت، سنگین‌تر از وزنه موافقان خلافت امیرالمومنین (علیه السلام) قرار داده است به طوری‌که در میان اعضاء، فقط خود حضرت و زبیر موافق خلافت امیرالمومنین (علیه السلام) بودند و چهار نفر دیگر رأیشان به سود عثمان بوده است.

ابن تیمیه که از سران وهابی می‌باشد مقام امامت را به حدی پایین آورده که علاوه بر این که اطاعت از امام فاسق را واجب دانسته، اطاعت از چنین امامی را هم مساوی با اطاعت خدا دانسته است. این شخص نادان در کتاب به نقل از بخاری و مسلم چنین می‌گوید: «مسلمانی كه از امامش ظلم و جور و اعمال ناشايست ببيند، بايد بر آن صبر كند.»

شيعه، امام را در تمامی جهات علم و اخلاق و فضيلت از ساير خلق برتر می‌داند و به حکم عقل، تقديم مفضول بر فاضل را قبيح می‌شمارد، اما بعضی از اهل سنت امامت مفضول را، با وجود افضل يا فاضل، جايز می‌دانند. اينک به برخی‌ از عبارت‌های آنان اشاره می‌کنيم و در آخر بیان می‌کنیم که کدام قول مخالف آیات و روایات می‌باشد. تفتازاني می‌گويد كه شرط نيست که امام افضل مردم باشد...