چرا امیرالمؤمنین به خلفا کمک کرده، به آن‌ها مشورت می‌داد؟ آیا دلیل بر روابط حسنه و تایید خلفا نیست؟
اولا: کمک از باب امر به معروف و نهی از منکر بود تا احکام اسلام درست اجرا شده، بی‌گناهی اشتباه مجازات نشود.
ثانیا: اگر روابط حسنه بود و حضرت از خلفا رضایت داشت، دیگر نیاز نبود که در مواردی به مظلومیت خود اشاره و از حق خود دفاع کنند، مانند خطبه‌ای که فرمودند: «خود می‌دانيد كه من از ديگران به خلافت شايسته‌ترم، به خدا قسم! به آن‌چه انجام داده‌اید گردن می‌نهم تا هنگامی‌كه اوضاع مسلمانان روبه‌راه باشد و به غيراز من به ديگری ستم نشود و پاداش این گذشت و سکوت را از خدا انتظار دارم.»[نهج البلاغه، خطبه74، ص86]
در کتب اهل‌سنت هم مواردی هست که حضرت به مظلومیتش اشاره کرده: «حضرت در پى بيعت با عثمان به عبدالرحمن گفت: عطاى روزگار را پيشكش او كردى و اين نخستين بار نيست كه شما عليه ما به توطئه برخاستيد. به هر حال شكيبایی زيباست و خداوند را در آن‌چه مى‌گوييد يارى می‌ستانم‏.»[الكامل فی التاريخ، ج3، ص71]
بنابراین امیرالمؤمنین به‌خاطر ظلم نشدن به افراد و حفظ وحدت و کیان اسلام همکاری می‌کردند،و این همکاری دلیل بر رضایت و تایید نیست.

‌پی‌نوشت:

نهج البلاغه سید رضی، مترجم محمد دشتی، انتشارات پیام  عدالت، چاپ هفتم، 1386ش، خطبه 74، ص86، « لقد علمتم أني أحقّ الناس بها من غيري، و والله لأسلمن ما سلمت أمور المسلمين»
 الكامل في التاريخ، ابن الأثير، دار صادر - دار بيروت، 1386 - 1966م،ج3، ص71، باب قصة الشوری «فقال علي : ليس هذا أول يوم تظاهرتم فيه علينا . فصبرٌ جميل والله المستعانُ على ما تصفون»