یکی از کلمات نورانی رسول خدا (ص) که در منابع اسلامی به کثرت مشاهده می شود، جمله معروف (من کنت مولاه فعلی مولاه) است. بر اساس اعتقاد شیعیان این جمله به معنای سرپرستی و جانشینی تفسیر و معنا می شود، اما هنگامی که وهابیون به این جمله می‌رسند، معنای آن را به دوستی تغییر می‌دهند. جالب آنجاست که در منابع معتبر روایی اهل سنت، خلفای اهل سنت با استفاده از لفظ ولی، خود را جانشین رسول خدا (ص) معرفی کرده‌اند.

بعضی از مغرضین با تحریف کلمه «ولی» آن را به دوست و همنشین معنا کرده‌اند. در حالی که خلیفه دوم اهل سنت در کلمات خود هنگامی که می‌خواهد برای مسلمانان خلیفه تعیین کند از همان کلمه ولی استفاده کرده و منظور و مقصودش خلافت و جانشینی بوده است.

حضرت علی (ع) پس از رحلت حضرت رسول (ص) و حتی طی مدت 25 سال خانه نشینی، حتی یک لحظه این حقیقت را از نظر دور نداشتند که مسئولیت امامت و خلافت و زعامت جامعه اسلامی، مأموریت و جایگاهی الهی بوده که به ایشان تفویض شده و فقط طی دوره ای خاص، به خاطر مهیا نبودن جامعه و شرایط اجتماعی به فعلیت نرسید.

ترس از حکام ظالم و دنیا طلبی و ثروت اندوزی بعضی از راویان حدیث، سبب شد تا حدیث شریف غدیر در میان مسلمانان، بسیار مظلوم واقع شود. بعضی از راویان اهل سنت در منابع روایی خود با اشاره به ترس آنان از حکام ظالم، حتی از پرسیدن سؤالاتی درباره حدیث شریف غدیر ابا و ترس داشتند.

بیان خلافت امیرمؤمنان (ع) و حدیث شریف غدیرخم، یکی از احادیثی است که محدثین اهل سنت از بیان آن ترس داشته اند. با آنکه بسیاری از اصحاب نبی مکرم اسلام (ص) در واقعه غدیرخم بودند، تا سالیان متمادی از بیان این حادثه عظیم و بزرگ منع می‌شدند. احمد بن حنبل در کتاب خود به ترس و خوف زید بن ارقم از بیان واقعه غدیرخم یاد می‌کند که در حقیقت، این سخن نشان از ترس خلفای اهل سنت از نشر این واقعه دارد.

وهابیون با ایجاد شبهاتی ادعا کرده اند، هیچ کدام از اصحاب امیرمؤمنان (ع) به حدیث غدیر استناد نکرده و اگر در منابع شیعه از واقعه غدیر یاد شده، در حقیقت دروغی بوده که از زمان نواب اربعه و بعد از آن در زمان حکومت صفویه ایجاد شده است؛ با بررسی منابع اهل سنت مشخص می‌شود اگر اصحاب نیز به واقعه غدیرخم استدلال کرده باشند، بر اساس اعتقادات مخالفین از ترویج و نشر آن جلوگیری شده است.